Als mensen de coronaperiode omschrijven als een reis, dan moet ik altijd denken aan de televisieserie ‘We zijn er bijna’. Daarin trekt Martine van Os met een groep bejaarde kampeerders rond door een ver oord. De reizigers delen mooie levensverhalen, in vaak schitterende landschappen. Ook standaard is het middagdutje. Ik hoop dat ik, als ik later heel erg oud ben, ook met een dergelijk gezelschap zo’n mooie reis mag maken.
Maar waar gaat de coronareis eigenlijk heen? Tijdens de persconferenties is de boodschap steeds weer ‘we zijn er bijna … maar nog niet helemaal’. Diezelfde spanning staat ook op de maatschappij: ja, het gaat heel goed, we groeien, de huizenprijzen stijgen, we consumeren meer en er zijn meer vacatures dan werklozen. Tegelijkertijd is de maatschappij gepolariseerd. Het vertrouwen in instituties neemt af, de politiek is verdeeld en lijkt niet in staat een regering te vormen.
Laten we ook eens naar ons eigen beroep kijken: heeft u gereageerd op de consultatie op de wet toekomst accountancysector? De minister gebruikte het moment van de eerste evaluatie van de kwartiermakers om zijn wetsvoorstel wereldkundig te maken. Blijkbaar niet controversieel genoeg tijdens de demissionaire periode. Een nieuwe set regels, commissarissen voor de twintig grootste kantoren en hulp voor bedrijven die geen accountant kunnen vinden. De politiek is zichtbaar ontevreden en de kwartiermakers gaven aan dat we wel ons best doen, maar nog niet genoeg. Kortom: voorlopig geen rust voor ons beroep ondanks de vurige wens van een afzwaaiende voorzitter. Die wilde iets te graag met pensioen, zullen we maar zeggen.
De standaard oplossing is meer mensen inzetten. Maar het is lastig om talent te vinden. Laatst vroeg iemand aan mij waar al die mensen dan zijn gebleven. Wat dacht u van een complianceafdeling van een van de grote banken? Daar spelen inmiddels tienduizenden mensen ‘poortwachtertje’…
De krappe arbeidsmarkt beperkt ons in de uitdagingen in onze eigen sector. In het voorjaar maakte ik al melding van uitdagingen die er zijn op het gebied van duurzaamheid voor accountants. En met de nieuwe Europese regelgeving Corporate Sustainability Reporting Directive worden die kansen eigenlijk gematerialiseerd. PWC kondigde aan wereldwijd 1 miljoen mensen te willen aannemen op dit onderwerp, Deloitte gaat wereldwijd zijn 330.000 medewerkers omscholen. Als dit niet iets aangeeft dan weet ik het niet meer.
Het zijn de oude reflexen. Meer kansen? Meer mensenhanden. Meer bedreigingen? Ook meer mensenhanden … De overheid is niet tevreden over accountants meer regels. Dus ook hier weer: meer mensenhanden. Moeten we deze spiraal niet eens doorbreken door de arbeidsproductiviteit van onze mensen enorm te verhogen en ze eindelijk eens gereedschap te geven van deze tijd? In het reisgezelschap van Martine van Os heeft bijna iedereen een mover – een handig apparaatje waarmee je elke caravan probleemloos op zijn plaats parkeert. Geen mensenkracht meer bij nodig. Ook in de accountancy zullen we nu echt eens op zoek moeten naar onze movers, want als we zo doormodderen dan komen we er nooit.
Fou-Khan Tsang RA is voorzitter van de Raad van Bestuur van Alfa Accountants & Adviseurs. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel. Deze column is ook verschenen in de AV-special van september 2021.
Geef een antwoord