De Arenagroep; er is al het nodige over gezegd en geschreven. Ik ben lid van dit illustere gezelschap van frisdenkers. En ja, we zaten er allemaal op persoonlijke titel in – dus niet namens onze organisatie of belangenorganisatie. De discussies waren stevig en we waren het zeker in het begin niet altijd met elkaar eens. Maar gaandeweg het proces ontstond er iets moois en hebben we met elkaar een visie ontwikkeld. Ik hoop dat u tijdens het kerstreces de tijd heeft genomen om het rapport te lezen. Het gaat niet over morgen of overmorgen, maar over ons beroep in 2030. Daar gaan we graag met u over in gesprek. Ook dagen we u uit om eens na te denken over de wereld in 2030. Hoe zou uw werkdag er rond 2033 uitzien? Hieronder mijn werkdag in 2033; herkent u zich erin? Nee, schrijf dan uw eigen verhaal en we publiceren het op accountant.nl of op accountancyvanmorgen.nl.
Januari 2033
Langzaam word ik wakker. Door de halfopen gordijnen zie ik dat het gesneeuwd heeft. Het is koud, heel erg koud; al dagen wordt er gespeculeerd over een Elfstedentocht. Ik besluit uit bed te komen. Sinds mijn pensionering vorig jaar bij Bèta heb ik het niet meer heel erg druk, maar de dagen zijn nog steeds leuk gevuld. Natuurlijk was het even afkicken; Bèta, het accountantskantoor dat we oprichtten in 2017 toen Alfa 75 jaar bestond, was een fantastisch leuk maar ook een zeer hectisch bedrijf. Het was het eerste kantoor dat kunstmatige intelligentie toepaste op administratieve dienstverlening; een gouden greep. Uiteindelijk was het dan ook de vraag of we een accountantskantoor waren of een softwarebedrijf met een accountancyalgoritme.
Beneden vind ik een berichtje van mijn vrouw Nicolette. Ze is vandaag naar de kleinkinderen, maar ik moet niet vergeten dat er vandaag een servicemonteur komt van Tesla voor onderhoud aan onze thuisbatterij. Beneden kijk ik nog eens rustig naar buiten; over de weilanden ligt een witte deken. Hoewel het niet koud is in huis, doet de aanblik van het winterse landschap mij toch een beetje rillen. Onzin natuurlijk! Toen wij in 2017 dit huis bouwden, was het een van de best geïsoleerde huizen. En met een energiecoëfficiënt van -0,6 was het ook het meest duurzame huis van Dordrecht. Inmiddels is dat alweer achterhaald; het jonge stel dat nu een stukje verderop aan het bouwen is, haalt een energiecoëfficiënt van -3,5, terwijl -2,0 nu de norm is. Volgend jaar gaan we de zonnepanelen vervangen en de warmtepomp en dan zitten we weer boven de norm. Ik vraag even om het nieuws voor te lezen terwijl ik mijn ontbijt klaarmaak en opeet. Natuurlijk eerst nieuws over de Elfstedentocht; de ijsmeesters vergaderen. Ik vraag om het nieuws van de Elfstedentocht te skippen. Het volgende nieuwsitem is ‘Amsterdam als laatste stad in Nederland nu volledig gasvrij’ en ik zie beelden van premier De Witt en burgemeester Sert, die symbolisch de laatste gasmeter overdragen aan de voorzitter van het gasmuseum in Groningen. Het is eigenlijk wel snel gegaan met de energietransitie. De grote ommekeer kwam natuurlijk toen president Trump halverwege zijn ambtstermijn Al Gore benoemde tot minister van energietransitie. Dit omdat hij, na de grote overstroming van Manhattan, eindelijk doorhad dat klimaatverandering geen fantasie was van een clubje wetenschappers. Dat was het begin van een wereldwijde energierevolutie, die ook nog een grote economische voorsprong met zich meebracht. Dat leidde ook weer tot een grote transitie in de accountancy; oude waarderingsmodellen werkten niet meer, het werd allemaal circulair. Gelukkig liep Nederland voorop en kozen veel accountants ervoor om zich te laten bijscholen in circulaire waarderingsvraagstukken en integrated auditing.
Maar nu aan de arbeid! Morgen heb ik een audit committeevergadering bij Interface, waar ik nu alweer drie jaar commissaris ben. Er staat een stevige discussie met de accountant op de agenda omtrent de circulaire waardering. Ik vraag het rapport op en bekijk eerst eens op mijn gemak de videoboodschap die accountant Onno Wouters embed heeft. Ik snap zijn opmerkingen, maar het is lastig. Interface had al in de vorige eeuw in de gaten dat er een eind kwam aan fossiele grondstoffen en was in 2020 al volledig circulair, toen er überhaupt nog geen waarderingsgrondslagen waren voor circulaire ondernemingen. En zelfs de nieuwe richtlijnen voor de permanente verslaggeving geven te weinig de echte waardering goed weer. Ik raadpleeg nog even wat vakinformatie, maar besluit dan toch even contact te maken met hoogleraar De Vries op Nyenrode. “Ik had je probleem al gelezen, Fouk, maar ik ben onderweg naar een college. Wat dacht je ervan om dit gewoon even met studenten door te nemen?” Haha, De Vries is altijd bezig met onderwijs. En dus val ik binnen op een college circulaire vraagstukken en zie een honderdtal hard lachende studenten in de collegebanken: “Fouk, leuke pyjama heb je aan!” Tot mijn schrik besef ik dat ik natuurlijk gewoon nog in mijn pyjama had zitten werken en dat ik de collegezaal in mijn werkkamer uitgenodigd heb.
Ik spreek de studenten toe: “Als jullie er geen bezwaar op hebben, zal ik mijn probleem met jullie delen”. Het wordt een intensieve, heel interessante discussie. Hoe waardeer je de circulaire grondstoffen die nu ergens in de vloerbedekking van een klant zitten en pas over een aantal jaren weer terugkomen in het productieproces? Samen met de studenten werk ik een aantal scenario’s uit; hier krijg ik altijd veel energie van.
Nu maar eerst eens onder de douche en me omkleden, anders is Nicolette dadelijk weer boos. Onder de douche krijg ik een afmelding van de Tesla-monteur: “Meneer Tsang, ik weet niet of u het heeft gehoord, maar ‘iet get on’ en ik heb een startnummer, dus ik maak graag snel een nieuwe afspraak met u.” Een Elfstedentocht…wie had dat nu ooit nog gedacht? De rest van de middag werk ik rustig door en voorzie ik de diverse stukken voor morgen van commentaar. Ook stuur ik de opname van het college door naar de overige leden van het audit committee en vraag ik voor twee leden een simultaanvertaling aan. Ineens komt een beeld binnen; ik zie een gebruinde man met een versleten Tuacc-shirt tussen lange rijen cactussen staan. “Hee, Foukie!” hoor ik Pieter de Kok roepen. “Nog altijd serieus aan het werk, je moet wel af en toe relaxen nu je pensionado bent!” Relaxen? Moet je jou nu horen, ouwe cactusboer. We bespreken de ‘accountancyreünie’ van volgende maand door. Ik heb er veel zin in; leuk om oude bekenden als Onno, Ingeborg, Olaf en Marlou, Robert, Marcel, Martin en Ron weer eens een keertje te spreken. Het beloven lange nachten te worden. “Vergeet je het belangrijkste niet?”, vraagt Pieter. “Nee, maak je geen zorgen; de food and beverage manager heeft de bitterballen al geregeld. Zelfs in Mexico lukt mij dat.” Ik schenk een glaasje port voor mijzelf in met een stukje biologische kaas van de boer hier even verderop. Nicolette verschijnt in beeld met twee ronddansende kleinkinderen om haar heen. De kleinkinderen hebben besloten dat we hier eten. Lekker, zuurkool. Ik zie de kids een vies gezicht trekken. “Nee hoor, oma maakt wel Chinees voor jullie.” Ik hoor gejuich; het Chinese-eten-DNA zit nog steeds in de familie. “Ik neem wel collectief vervoer, die pikken mij over 10 minuten hier voor de deur op en dan moet ik er wel binnen 45 minuten zijn, tot straks.” Dan kan ik mooi onderweg die documentaire op Netflix kijken, denk ik bij mijzelf.
Geef een antwoord