‘Nou volgens mij heb je hem klemgezet,’ zei Christa terug op de weg naar kantoor. Petra reed. ‘Niet te snel met je conclusies Christa. Wie weet heeft hij wel een heel plausibel verhaal. Als accountant mag je nooit bij voorbaat conclusies trekken.’ Het regende zachtjes. Af en toe maakten de wissers de ramen weer schoon. Best handig zo’n regensensor, dacht Petra.
‘Nou ik vond het echt een loser. Zag je hoe hij jou probeerde te manipuleren? We moeten volgens mij direct naar Yasin gaan om onze bevindingen met hem te delen,’ reageerde Christa fel.
Petra keek opzij.
‘Dat zal niet gaan. Yasin zit in een of andere strategiemeeting. Daar is hij de hele dag druk mee. Maar het heeft ook niet zoveel zin. We moeten toch eerst wachten op wat Marco Meerman ons te melden heeft.’
*****
Marco Meerman ijsbeerde door het magazijn. Wat was die Christa een enorm stomme trut. Waarom had ze haar bevindingen met die Paula gedeeld? Eigenlijk stom van hem dat hij met haar had uitgemaakt. Als het nog aan was geweest had ze waarschijnlijk niets durven te delen. Bang dat de relatie op een dag ontdekt zou worden. Hij kon zich wel voor de kop slaan. Nu had hij er een uitdaging bij. Gelukkig was het bijna weekend dan kon hij rustig nadenken wat hij zou antwoorden. Helaas wat het hem nog niet gelukt om het met Paula aan te leggen. Misschien moest hij nu toch eens doorpakken. Haar uitnodigen voor een lunch of een terrasje. Wie weet zou dat ze dan bereid zijn om de zaken vanuit een ander perspectief te zien.
*****
‘Goedendag mijn naam is John Schuimstra. Is mevrouw Dambert er ook?’ Hij keek naar de medewerker achter de balie. Vast een of andere vakantiekracht. Want hij herkende hem niet. ‘Ik zal even voor u kijken. Officieel is ze de hele dag in bespreking. Maar misschien wil ze wel even tijd voor u vrijmaken.’
‘Zeg maar dat de heer Schuimstra erg interessant materiaal bij zich heeft. Dan komt ze wel.’ Hij knipoogde. De baliemedewerker was duidelijk in verlegenheid gebracht.
*****
Joke keek geïrriteerd naar haar telefoon toen deze zoomde. De medewerkers wisten toch dat ze de hele dag in bespreking zat? Waarom belden ze haar dan? Wat kon nu zo dringend zijn dat ze nu aan de telefoon moest komen? Ze verontschuldigde zich tegenover haar medevennoten. ‘Ik moet deze nemen.’ Ze liep de gang op naar de balie. Wilde iets zeggen. Maar hield zich in. Dat was John. Wat moest die hier? Ze gaf hem een hand.
‘Zullen we even naar een spreekkamer gaan.’ John volgde haar. Toen ze binnen waren zei ze licht geïrriteerd: ‘Wat is de eer dat je mij komt bezoeken.’
John pakte een envelop uit zijn jas en gooide die op tafel. ‘Ik denk dat je dit nog wel zal interesseren. In deze envelop zit een stapel memo’s van mijn vader. Ik kwam ze toevallig tegen bij het opruimen van de werkkamer van mijn vader. Hij had ze goed verstopt.’
Joke was razend nieuwsgierig naar de inhoud van de memo’s. Maar dat liet ze niet blijken. Tegelijkertijd maakte het haar ook nerveus. Waren die memo’s goed nieuws of slecht nieuws. Ze wist het niet. Ze pakte de envelop op van de tafel.
‘Ik zal ernaar kijken. Bedankt dat je het hebt gebracht. Maar als je het niet erg vind dan ga ik weer verder.’ Ze besefte dat het misschien wat ondankbaar kon overkomen.
‘Graag gedaan. Ik vind de uitgang wel.’ John stak haar zijn hand toe en nam afscheid.
*****
Paula opende de deur van haar huis. Onmiddellijk sprong haar hond tegen haar op. Hij kwispelde van blijdschap. Ze pakte de post op en legde die op tafel. Daar zou ze straks wel naar kijken. Ze moest nu eerst haar hond uitlaten. De vrijdagmiddagborrel was uitgelopen dus het was voor hem de hoogste tijd. Tijdens het rondje dacht ze na over Marco Meerman. Ze vond het maar een vreemde snoeshaan. Soms geslepen dan weer charmant. Ze had nog steeds het idee dat Marco het met haar wilde aanleggen. Hoewel ze toch al meerdere keren had laten blijken niet op zijn avances te willen ingaan. Ze pakte de tennisbal en gooide die voor zich uit. Haar hond stoof er direct achteraan. De bal rolde door en er kwam iemand uit de bosjes. Hij schopte de bal terug richting Paula. Daarna draaide hij zich om en liep weg. Paula stond stil en wachtte totdat haar hond de bal terugbracht. Na een halfuur gewandeld het hebben ging ze terug naar huis. Thuis aangekomen gaf ze de hond voer en water. Ze pakte hem bij zijn kop vast en schudde hem heen en weer. ‘Hier dat heb je wel verdiend.’ Daarna ging ze op de bank zitten met de post. Ze bladerde er snel door heen. Een ansichtkaart, dat kom je niet zo vaak meer tegen. Ze keek naar de afzender. Alleen een groot hart. Ze lachte in zichzelf, kennelijk had ze een stille aanbidder. Daarna keek ze naar de voorkant. Die kwam haar bekend voor. Toen ze nog wat beter keek besefte ze dat ze naar het silhouet van haar zelf keek. Er bekroop haar een onaangenaam gevoel. Wat een engerd. Ze pakte onmiddellijk haar telefoon en maakte er een foto van en whatsappte die naar Christa. ‘Wat is die Marco Meerman een smerige man zeg.’
Geef een reactie