Marco Meerman liep naar zijn auto. Voordat hij instapte, draaide hij zich nog even om en zag Yasin en Paula druk met elkaar praten. ‘Ze hebben het vast over mij,’ mompelt Marco. ‘Ze weten niet wat ze met me aan moeten. Ze vermoeden wel iets, maar krijgen er geen vinger achter.’
Gelukkig had hij na zijn bezoek aan Paula afgelopen zaterdag nog een aantal acties kunnen ondernemen; met dank aan een bevriend notaris. Dat hij een kas van zijn vriend gebruikte, klopte helemaal. Alleen had hij die vriend zelf benaderd na een bezoek aan China. Tijdens dat bezoek was hem zo’n aantrekkelijk voorstel gedaan dat hij niet had kunnen weigeren. Hij zou zorgen voor een kas waar wiet kon worden geteeld en in ruil daarvoor zou hij een fikse korting krijgen op de inkoopprijs van zijn fietsen. Een deel van die korting zou hij vervolgens weer terugleveren aan de Chinezen via bitcoins.
Alleen had hij begrepen dat hij daartoe pas over vijf jaar verplicht zou zijn. Het was hem rauw op het dak gevallen dat hij dat al veel eerder had moeten doen. Om die reden had hij ook gevreesd dat de Chinezen gerommeld hadden met de remmen van de fiets van Paula. Maar volgens zijn contactpersoon in China hadden ze hem dan wel persoonlijk te grazen genomen. Daar lieten ze echt geen gras over groeien.
Hij startte zijn auto. Als hij straks op kantoor was, zou hij de documenten die Paula en Yasin opgevraagd hadden bij elkaar zoeken. Daarmee was hij van alle blaam gezuiverd.
******
Vandaag zag ik haar weer. Er mankeerde haar niets. Ze had alleen maar een schaafwond op haar arm. Dat was een veel te lichte straf voor iemand die hem de deur had gewezen. Na het vertrek van Marco had hij gehoopt dat ze hem binnen zou wenken. Het was immers zijn dag. Maar ze had haar huis verlaten. Was hem voorbij gefietst zonder dat ze had laten blijken dat ze hem kende. Het was de tweede afwijzing die bestraft moest worden. Daarom had hij een nylondraad gespannen op het pad naar haar tuin. Alleen had ze minder vaart gehad als anders. Waarschijnlijk omdat het donker was.
Wat dat betreft had hij meer geluk gehad met Christa. Op een dag had ze haar fiets bij het kantoor gestald en had hij de kans gezien om in de middagpauze met haar remmen te knoeien. Het boutje dat zorg moest dragen voor het op spanning houden van de kabels had hij zover losgedraaid dat het op enig moment vanzelf zou losschieten waardoor het inknijpen van de achterrem zinloos zou zijn. In een reflex zou Christa de voorrem dan harder inknijpen, waardoor ze vanzelf over de kop zou slaan. Hij hoopte dat Christa haar les had geleerd en nooit meer mannen zou afwijzen. Hij vroeg zich af of Paula daar ook van doordrongen was. Zeker omdat ze had opgemerkt dat het waarschijnlijk een kwajongensstreek van haar buurjongen was geweest. Ze had niet eens gedacht aan opzet. Hij was gekrenkt dat Marco Meerman meer van Christa en Paula gedaan kreeg dan hij. Dat was ook zijn probleem, beseft hij. Het was Marco Meerman die hem in de weg stond.
*****
Het was inmiddels twee weken later. Koen en Roderik troffen elkaar weer bij biljartclub. Een nieuw seizoen was begonnen. ‘Benieuwd wie er dit jaar met de gouden keu naar huis gaat,’ zei Roderik.
‘Daar ben ik ook benieuwd naar,’ zei Koen. ‘Maar de competitie is nog maar net begonnen. Alles is nog mogelijk.’
‘Heb je trouwens nog wat gehad aan die kopie die ik je heb gegeven.’
Koen schudde zijn hoofd. ‘In eerste instantie leek het er wel op dat we er iets mee konden, maar achteraf bezien was die memo vals. Ik kan er niet teveel over uitweiden. Overigens denk ik dat er voldoende aan de hand is om dat kantoor nog eens een keer opnieuw te onderzoeken.’
Roderik dacht na. Jammer van dat memo. Toen hij het had gevonden, had hij echt gedacht dat er een zaak was tegen maatschap Irene. Helaas was dat niet waar. Wellicht dat de hertoetsing nieuwe feiten boven tafel bracht. Want dat maatschap Irene afgetoetst zou moeten worden, daar was hij nog steeds van overtuigd. Wie weet bood de volgende hertoetsing alsnog kansen. Voorlopig kon hij nu niets meer doen.
*****
Daan floot. ‘Dat is lang geleden,’ zei zijn vrouw.
Daan lachte. Dacht aan het goede nieuws dat hij niet langer verdacht werd van valsheid in geschrifte. Het inroepen van de hulp van een hoogleraar was een goede zet geweest. Daar kwam bij dat de beroepsaansprakelijkheidsverzekeraar zelfs bereid was om een deel van de kosten te vergoeden. Tegelijkertijd moesten ze nog heel wat dossiers op een goede manier zien af te wikkelen.
De voordeurbel ging. ‘Ik ga wel even’ zegt Daan. Hij doet open.
‘Wat doe jij hier?’ vraagt hij verrast. Een schot in zijn buik is het antwoord.
Dit was het laatste deel van seizoen drie. In de zomer van 2017 start bij leven en welzijn het vierde seizoen van Rumoer in de maatschap.
Dag Jan,
Met veel plezier heb ik Rumoer in de maatschap gelezen; maar aan alle mooie dingen komt een eind.
Helaas heb ik aflevering 27 gemist.
Een link of mail zou prettig zijn
Dag Mark,
Dit is de link naar aflevering 27:
https://www.accountancyvanmorgen.nl/2016/08/09/rumoer-maatschap-27-bijzonder-we-memo-nu-bezit/
Mvg,
Redactie Accountancyvanmorgen
Jan
dank voor wederom een jaar met zeer onderhoudende afleveringen. Ik ben benieuwd naar de volgende serie; je hebt in ieder geval 1 lezer gegarandeerd voor 2017.
Ook ik heb veel plezier aan de afleveringen beleefd. Dit abrupte en snelle slot doet de opgebouwde spanningen helaas onvoldoende recht.
Wat een vreemd ‘einde’. Wellicht mis ik iets, maar had ik nu moeten weten wie die stalker is? Wie Daan te grazen neemt? Of Marco er mee wegkomt?
Vreemd, jammer, veel losse eindjes….
De stalker zou je kunnen weten 😉 De losse eindjes worden in 2017 weer opgepakt.
De zomer is wat mij betreft zowat voorbij en ik wacht in spanning op het vervolg zoals ook aangegeven is bij het einde van deel 3……”Dit was het laatste deel van seizoen drie. In de zomer van 2017 start bij leven en welzijn het vierde seizoen van Rumoer in de maatschap.”