Buitenlandse werknemers, die in Nederland komen werken, maken mogelijk extra kosten, zogenaamde extraterritoriale kosten. Dergelijke kosten mogen onder voorwaarden belastingvrij worden vergoed. De regeling staat bekend als de 30%‑regeling. De regeling is zowel van toepassing op Nederlandse werknemers, die naar het buitenland worden uitgezonden als op buitenlandse werknemers, die naar Nederland worden uitgezonden. Voor toepassing van de 30%‑regeling dienen de werknemer en de werkgever een gezamenlijk verzoek in te dienen bij de Belastingdienst. Als dat verzoek wordt goedgekeurd, zijn er een aantal voordelen.
1 30%‑regeling
Buitenlandse werknemers, die in Nederland komen werken, maken mogelijk extra kosten, zogenaamde extraterritoriale kosten. Dergelijke kosten mogen onder voorwaarden belastingvrij worden vergoed. De regeling staat bekend als de 30%‑regeling. De regeling is zowel van toepassing op Nederlandse werknemers, die naar het buitenland worden uitgezonden als op buitenlandse werknemers, die naar Nederland worden uitgezonden. Voor toepassing van de 30%‑regeling dienen de werknemer en de werkgever een gezamenlijk verzoek in te dienen bij de Belastingdienst. Als dat verzoek wordt goedgekeurd, zijn er een aantal voordelen:
- De mogelijkheid om een belastingvrije vergoeding te geven van 30% of het hogere werkelijke bedrag van de kosten, die verband houden met de uitzending.
- De mogelijkheid om, in aanvulling op de 30%‑vergoeding, ook de schoolgelden voor internationale school voor schoolgaande kinderen te vergoeden.
- De mogelijkheid om te kiezen – als ingekomen buitenlandse werknemer – voor partiële binnenlandse belastingplicht.
Voorwaarden 30%‑regeling
- Er dient sprake te zijn van een ingekomen of uitgezonden werknemer.
- De ingekomen/ uitgezonden werknemer dient te beschikken over specifieke deskundigheid (ingevuld door een salarisnorm en een incidentele toetsing op schaarste).
- De ingekomen werknemer dient, in de 24 maanden voorafgaand aan tewerkstelling in Nederland, minimaal 16 maanden op tenminste 150 kilometer vanaf de Nederlandse grens te wonen. Deze voorwaarde is volgens de Europese Commissie in strijd met het vrije verkeer van werknemers. Als het Hof van Justitie deze aanbeveling volgt, dan zal Nederland deze voorwaarde moeten aanpassen.
Looptijd van de 30%‑regeling
Als deze regeling is toegekend, is de regeling voor een periode van acht jaar van toepassing, mits continu aan de salarisnorm wordt voldaan. De periode van acht jaar wordt voor ingezonden werknemers echter verminderd met eerdere periode(n) van verblijf of werken in Nederland. Hiervoor gelden alle perioden van uw eerdere verblijf of werk in Nederland, die in de 25 jaar voor uw aankomst in Nederland zijn geëindigd, met uitzondering van bepaalde korte werkperiodes, vakantie of familiebezoek.
Welke inkomsten vallen onder de 30%‑regeling?
De 30%‑regeling is van toepassing op salaris, zowel in loon in geld als natura. Zo valt bijvoorbeeld het privévoordeel van de auto van de zaak ook onder de 30%‑regeling. Andere voorbeelden zijn: Niet‑vrijgestelde huisvestingskosten, maaltijden of kleding.
Voorbeeld:
Werknemer A woont al 5 jaar in Nederland en komt in dienst bij het in Nederland gevestigde bedrijf A B.V. Zijn salaris is € 100.000 bruto en het belastingtarief in Nederland is 50%. Werknemer A woonde de 24 maanden voor de tewerkstelling al in Nederland en kan dus geen beroep doen op de 30%‑regeling. Zijn nettoloon is dan 50% van € 100.000 = € 50.000.
Werknemer B bij woont zijn hele leven al in het buitenland op meer dan 150 kilometer van de Nederlandse grens en komt ook in dienst bij A B.V. Zijn salaris is inclusief vergoeding van extraterritoriale kosten € 100.000 en het belastingtarief in Nederland is 50%. Hij komt in aanmerking voor de 30%‑regeling, hierdoor betaalt hij over € 70.000 belasting. Dit betekent dat Werknemer B € 35.000 belasting betaalt en netto € 65.000 overhoudt.
In het voorgaande voorbeeld levert de 30%‑regeling, dus een voordeel van € 15.000 netto op.
2 Salary split
Het komt regelmatig voor dat een werknemer werkt voor meerdere groepsmaatschappijen, waaronder een buitenlandse groepsmaatschappij. De vraag is dan of er een dienstbetrekking is met alle groepsmaatschappijen waarvoor wordt gewerkt. In het algemeen wordt het salaris van de werknemer over de maatschappijen verdeeld waarvoor hij werkt. Als er ook buitenlandse maatschappijen bij betrokken zijn, wordt dit aangeduid met salary split. In internationaal verband is deze vraag relevant om vast te stellen of er in het buitenland ook belasting betaald dient te worden over het salaris van de werknemer. In het buitenland wordt belasting betaald over het aan de buitenlandse maatschappij toe te rekenen salaris.
Vanwege het Nederlandse belastingsysteem wordt het buitenlandse salaris ook opgenomen in het in Nederland te belasten inkomen, maar voor het buitenlandse salaris wordt voorkoming van dubbele belasting gegeven. Het belastingverdrag, gesloten tussen Nederland en het land waar de werkzaamheden worden verricht, geeft aan welke methode van toepassing is. Voor salaris zijn er twee methodes: De vrijstellingsmethode en de verrekeningsmethode.
Onder de vrijstellingsmethode wordt een vermindering van de in Nederland te betalen belasting gegeven, voor het percentage van de te betalen belasting die aan de in het buitenland belaste gewerkte dagen kan toerekenen in verhouding tot het totale salaris. Dit leidt tot de volgende formule: (in het buitenland belast salaris / totale salaris) * in Nederland te betalen belasting = vermindering.
Onder de verrekeningsmethode wordt de in Nederland te betalen belasting verminderd met de in het buitenland betaalde belasting. Deze vermindering is gemaximeerd op de vermindering, die verkregen zou zijn onder de vrijstellingsmethode.
Voorbeeld:
Werknemer A werkt 60% in Nederland en 40% in het buitenland. Zijn salaris is € 100.000 bruto. Het belastingtarief in Nederland is 50% en in het buitenland 30%. Hij betaalt zowel in Nederland als in het buitenland belasting. In het buitenland wordt € 40.000 belast tegen een tarief van 30% is € 12.000. In Nederland wordt € 100.000 tegen 50% belast en voorkoming van dubbele belasting gegeven:
Voorkoming van dubbele belasting:
Volgens de vrijstellingsmethode:
De vermindering van de Nederlandse belasting is (€ 40.000 / € 100.000) * € 50.000 = € 20.000.
Te betalen belasting in Nederland € 50.000 – € 20.000 = € 30.000.
Totaal te betalen belasting € 30.000 + € 12.000 = € 42.000.
Het fiscale voordeel is dus € 50.000 – € 42.000 = € 8.000.
Volgens de verrekeningsmethode:
De vermindering van de Nederlandse belasting is € 12.000. Dit is minder dan de uitkomst volgens de vrijstellingsmethode, dus de vermindering wordt hierdoor niet verlaagd.
Te betalen belasting in Nederland € 50.000 – € 12.000 = € 38.000.
Totaal te betalen belasting € 38.000 + € 12.000 = € 50.000.
Bij de verrekeningsmethode in dit voorbeeld is de belastingdruk dus hetzelfde als in de situatie dat het loon enkel in Nederland belast zou zijn.
2.1 Wanneer is bij een salary split het salaris in het buitenland belastbaar?
De vrijstellingsmethode is fiscaal aantrekkelijk, omdat het buitenlandse salaris wordt belast tegen de meestal lagere belastingtarieven in het buitenland. Als er ook werkzaamheden in het buitenland worden verricht, kan het om die reden aantrekkelijk zijn om een salary split te implementeren. Hiervoor is het niet noodzakelijk dat de werknemer ook een apart arbeidscontract sluit met de buitenlandse maatschappij; het is voldoende als de buitenlandse vennootschap materieel als werkgever kan worden aangemerkt. Er zijn wél een aantal spelregels, die van toepassing zijn:
- De werkzaamheden worden verricht voor een buitenlandse maatschappij.
- De werkzaamheden worden verricht in het land waar de buitenlandse maatschappij is gevestigd (of als de werknemer statutair directeur is van de buitenlandse maatschappij ook op andere locaties).
- De salariskosten komen tijdsevenredig ten laste van de buitenlandse maatschappij.
- Het belastingverdrag tussen Nederland en het land waar de buitenlandse maatschappij is gevestigd, bepaalt dat de vrijstellingsmethode van toepassing is voor salaris ter voorkoming van dubbele belasting.
3 Sociale verzekeringen
Over het salaris worden naast belasting ook premies voor de sociale verzekeringen afgedragen. Voor de bepaling of een werknemer verplicht verzekerd is voor de sociale verzekeringen, heeft ieder land zijn eigen nationale wetgeving. Hierdoor kan het voorkomen dat een werknemer op basis van deze nationale regels in twee landen verzekerd is of nergens. Dit ontstaat met name als een werknemer tijdelijk in het buitenland werkzaamheden verricht of als hij in meerdere landen werkzaamheden verricht. Om dit te voorkomen, zijn er op het niveau van de Europese Unie en tussen landen onderling diverse afspraken gemaakt.
Voor de tijdelijke uitzending naar het buitenland is bepaald dat, als een werknemer zijn werkzaamheden in Nederland verricht en de werkgever ook in Nederland is gevestigd, de werknemer in Nederland verzekerd blijft voor de sociale verzekeringen, als hij naar verwachting voor een periode van niet meer dan 24 maanden naar een ander EU‑land wordt uitgezonden om daar werkzaamheden voor rekening van zijn in Nederland gevestigde werkgever te gaan verrichten. Voor situaties dat de werknemer naar een niet EU‑land wordt uitgezonden, is het afhankelijk van het verdrag tussen Nederland en het betreffende land waar de werknemer verzekerd is. In veel gevallen is die regeling te vergelijken met hetgeen bepaald is voor de situatie binnen de EU, waarbij de termijn varieert van 24 maanden tot 60 maanden.
Voor de werknemer, die in meer dan één land in de EU werkzaamheden verricht, geldt in beginsel dat hij belast is in het land waar hij woont. Dit is slechts anders als hij in het land waar hij woont geen substantieel deel van zijn werkzaamheden verricht. Als de werknemer in Nederland en in een niet‑EU‑land zijn werkzaamheden verricht, is hij afhankelijk van het verdrag tussen de beide landen, waar de werknemer verzekerd is.
Geef een antwoord