‘Dat tweede huwelijk van Manfred, daar had hij nooit aan moeten beginnen. Dat was vanaf het begin hommeles,’ zei Joop. Hij tikte de as van zijn sigaret af en een deel viel op zijn bureaublad. Hij pakte zijn zakdoek en veegde het as ermee op. Wat is dat toch met mannen, dacht Joke, dat zij overal hun zakdoek voor gebruikten? Straks snoot hij zijn neus er ook nog weer in. Ze moest er niet aan denken.
Joop ging verder. ‘Het probleem was dat Manfred smoorverliefd was. Hij doorzag haar honger naar geld niet. Hij plunderde gewoon zijn rekening. Toen hij ging scheiden hebben we dat met elkaar rechtgezet.’
Vrouwen die gebruik maakten van de rijkdom van hun mannen. Joke kon zich er niet veel bij voorstellen, hoewel ze wist dat het met enige regelmaat voorkwam. Overigens waren er ook genoeg mannen die de kantjes er af liepen en zich altijd maar lieten fêteren door hun vrouw. Zelf had ze ook wel te maken gehad met klanten waarbij het helemaal uit de hand liep. En als de relatie op een scheiding uitliep, dan waren de rapen pas echt gaar. De ene partner, meestal dus de vrouw, wilde niet akkoord gaan met een soberder levensstijl. De andere partner, in veel gevallen dus de man, wenste geen cent meer bij te dragen aan het levensonderhoud van zijn vrouw. Vaak was er ook over en weer veel bitterheid, zeker als er sprake was van vreemdgaan.
Ze had een klant gehad die opmerkte dat nu zijn vrouw kinderen had, hij mocht opkrassen. Maar hij moest wel zijn portemonnee achterlaten. Dat stak hem, zeker toen bleek dat zijn vrouw een relatie kreeg met een werkloze man die er in zijn eigen ogen de kantjes van afliep. Joke had met haar klant te doen gehad. Ze kon zich voorstellen dat hij zich gebruikt voelde. Helaas voor haar klant had de rechter weinig mededogen. Hij stelde dat er voldoende vermogen was en dat er dus ook voldoende middelen waren om in de levensstijl van zijn vrouw te voorzien. De torenhoge alimentatie die werd toegewezen, zorgde ervoor dat haar klant alle vertrouwen in de rechtsstaat had verloren. Regelmatig had hij haar gevraagd “Hoe dat nu kon”. Dat je als hardwerkende man zo te grazen wordt genomen ook als het je vrouw is die er vandoor gaat. Ze had er geen echt antwoord op gehad. Ze vond het zelf ook onrechtvaardig. ‘Het enige antwoord dat ik kan geven, en helaas heb je daar nu niets aan, is er voor te zorgen dat je op huwelijkse voorwaarden trouwt.’
Zelf had ze dat ook gedaan. Niet dat ze verwachtte dat haar man bij haar vandaan zou gaan. En als dat wel het geval zou zij, dat het dan op een vechtscheiding zou uitlopen. Zo’n karakter had haar man niet. Maar er waren altijd zaken die je niet in de hand had. Natuurlijk, ze hadden elkaar trouw beloofd. Eeuwige trouw zelfs. Maar het kon raar lopen in het leven en als dat zo zou zijn, dan wilde ze graag de touwtjes in haar eigen handen houden. Als ze daar met klanten over sprak, dan keken die haar vaak ongeloofwaardig aan. Op huwelijkse voorwaarden trouwen, dat is toch een brevet van onvermogen. Dan geef je al op voorbaat aan dat je er eigenlijk niet voor gaat. Andere klanten vonden dat je de relatie niet onnodig op het spel moest zetten, dat is het niet waard. Maar liefde maakt blind, zo had Joke wel ervaren.
Ze had het er ook wel eens met Wouter over gehad. Wouter gaf haar groot gelijk. Volgens hem kwamen er onder vennoten werkzaam in de accountancybranche meer echtscheidingen voor dan gemiddeld in Nederland. Je kent het wel, had hij gezegd. Een vennoot neemt een jonge assistente aan. Er ontstaat affectie. Hij vertaalt dat als liefde. Zij is gevleid, omdat een man met zoveel invloed en financiële status aandacht voor haar heeft. Ze starten een relatie. Soms in het geheim. Maar op een dag lekt het uit. Een medewerker ziet ze flirten op de gang. Ze gaan samen uit eten. Ze spreken om 15.00 uur af in een hotel. Natuurlijk moet de man ’s nachts thuis zijn. Want hij wil niet dat zijn vrouw en kinderen er onder lijden. Hij heeft ze immers lief. Zo denkt hij en overtuigt hij zichzelf. Maar op een dag, dan wil de assistente meer. Ze verdraagt het niet meer dat hij niet voor haar kiest. Dus opeens moet hij wel eens een nachtje weg. In de file staan kost ook veel tijd. Als hij nu een nachtje weg is, dan heeft hij straks meer tijd voor zijn gezin, zo belooft hij zijn vrouw. Zo stapelen de leugens zich op en op een dag barst de bom. Dan komt de echtgenoot naar kantoor, scheldt ze haar man verrot en mept ze de assistente met een tas om haar oren. Het liefst met een veelheid aan getuigen. Zodat de anderen zien, zie je dat stel daar, dat is niet te vertrouwen.
Joke had ademloos naar hem geluisterd. ‘Weet je nog wat het allerergste is?’ had Wouter gevraagd. Joke had met haar hoofd geschud. ‘Het allerergste is dat deze man, maar ook de andere vennoten, denken dat dit geen gevolgen heeft voor een integere beroepsuitoefening. Wat ze zich nooit afvragen, is, als deze man, onze partner, zijn vrouw bedriegt, zou hij dat dan misschien ook bij ons doen of bij zijn klant of bij de bank of de Belastingdienst? Nee, ze gaan over tot de orde van de dag, denken dat privé en zakelijk te scheiden is. Terwijl er genoeg voorbeelden zijn waaruit blijkt dat problemen thuis ook tot problemen op de zaak leiden. Maar er is niemand die dat bespreekbaar durft te maken. De arme vennoot heeft immers al genoeg aan zijn hoofd. Dat die vennoot daar zelf verantwoordelijk voor is, daar hoor je nooit iemand over. Maar het is een tijdbom voor menig maatschap.’
‘Nou, ik vind het in onze maatschap nog wel meevallen. Manfred gaat voor de maatschap door het vuur,’ merkte Joke op. ‘Ik ben wel eens jaloers op hem. Ik wou dat ik dat ook kon.’
‘Verkijk je niet. “Sooner or later nature will call”’ merkte Wouter op. Het begon er steeds meer op te lijken dat Joke zich ernstig in Manfred had vergist.
Geef een antwoord