Toen Paula zaterdagmorgen wakker werd, had ze nog steeds een vieze smaak in haar mond van de foto die Marco Meerman bij door de brievenbus had gegooid. Ze huiverde bij het idee dat hij haar kennelijk was gevolgd. Waar was die man nog meer toe in staat? Ze ging haar gedachten na of ze de afgelopen weken misschien iets had gemerkt.
Maar er schoot haar niets te binnen. Het enige dat ze gisteren vreemd had gevonden was dat er opeens een man uit de bosjes was gekomen. Maar die was een andere kant uitgelopen. Tenzij. Doe normaal Paula. Je gedachten nemen een loopje met je. Die Marco Meerman probeert het gewoon met je aan te leggen. Kennelijk moet je hem duidelijk vertellen dat je geen relatie met hem wilt. Ze ging uit bed. Na het douchen kleedde zij zich aan. Ze koos voor een jeans met een t-shirt. Kleding die ze door de week nooit aan kon doen. Toen ze beneden kwam sprong haar hond direct tegen haar op. ‘Ja, ja. Jij bent straks aan de beurt. Eerst rustig ontbijten en de krant lezen.’
*****
Toen hij wakker werd staarde hij naar het plafond. Dacht na over zijn droom. Eerst was die verwarrend geweest. Maar later had het hem inzicht gegeven. Vandaag was de dag dat hij de fysieke confrontatie met Paula moest zoeken. Dat was zijn opdracht. Belangrijke voorwaarde was, dat hij rein was. Hij dacht aan de rituelen uit zijn jeugd. Die zou hij nu weer herhalen. Dan zou hij worden aangenomen. Niet worden afgewezen. Na drie uur vond hij dat hij schoon genoeg was. Zijn haren had hij gewassen met groene zeep. Want dat vond zijn tante altijd zo lekker ruiken. Hij bestudeerde zijn nagels. Waren ze kort genoeg? Een klein zwart randje zou een ramp kunnen veroorzaken. Hij keek op zijn horloge. Nog vier uur en dan zou ze in zijn macht komen. De droom was duidelijk geweest. Hij voelde zich euforisch en kon zich niet meer herinneren hoe lang dat geleden was. Hij keek in de spiegel. Was trots op zichzelf. Vandaag zou het dan eindelijk gebeuren.
*****
Joke en Daan zaten samen op kantoor in de kamer van Joke. Daan wapperde met het papier in zijn hand dat Joke hem laten lezen. ‘Wat een schoft!’ schreeuwde hij. ‘Als hij nog zou leven dan zou ik hem levend wurgen.’ Hij trilde. Wat had die man zijn leven vergalt zeg. Het ergste was dat hij dat zonder enige vorm van scrupules had gedaan. Joke had hem gebeld met de mededeling dat ze belangrijk nieuws had.
‘Wat dan.’
‘Dat vertel ik je wel straks op kantoor. Je moet het met eigen ogen lezen. Anders geloof je mij toch niet.’
Daarna had hij zich verontschuldigd bij zijn vrouw en kinderen. ‘Het is zaterdag ik weet het. Maar ik moet even naar kantoor. Joke heeft belangrijk nieuws.’
Even klonk er een zucht. Maar de blik van zijn vrouw maakte hem duidelijk dat ze geen bezwaren maakte. Hij had haar verteld over het memo dat hij niet geschreven had. Gewaarschuwd dat de FIOD of de politie op een dag voor de deur zou staan om hem mee te nemen. Ze had hem apart genomen en gezegd dat hij niet zo hard van stapel moest lopen. ‘Ze moeten toch echt wel meer bewijs hebben dan een memo waarvan niet eens duidelijk is of die wel van jou afkomstig is.’ Hij had geantwoord dat hij daar niet zeker van was. ‘Ze pakken tegenwoordig belastingadviseurs voor minder op. Kijk de kranten er maar op na.’
‘Nou als ze dan komen. Dan barricadeer ik de deur wel. Ik laat je niet zomaar gaan.’ Daarna had ze hem geknuffeld.
Nu voelde hij een last van zijn schouders zakken. Dit handgeschreven memo van Schuimstra gaf aan dat het Schuimstra was geweest die opdracht had gegeven tot het schrijven van de memo. Handgeschreven stond daar de letterlijke tekst van het memo dat de Belastingdienst ook aan hem had laten zien. Weliswaar wist hij nu nog niet wie het memo had geschreven. Maar dit memo zou zonneklaar maken dat hij niets met deze zaak te maken had. Sterker nog. Het zou duidelijk maken dat hij had geadviseerd om het niet te doen.
‘Wat kijk je blij,’ zei Joke.
‘Ja. Hiermee kan ik mezelf helemaal vrijpleiten.’
‘Ik snap het. Zullen we eens kijken welke verrassingen er nog meer zijn.’
Joke leegde de inhoud van de envelop op tafel. Allebei pakten ze de helft van de stapel.
‘Kijken wie het eerst iets gevonden heeft,’ grapte Daan. Joke reageerde niet. Een paar minuten later legde ze een A4 op tafel. ‘Ik win.’ Daan pakte het papier op. ‘Marco Meerman. Wat is daar zo interessant aan?’
‘Lees maar verder.’
‘Hij is eigenaar van een kas in het Westland. Volgens mij weten wij daar niets van af.’
Geef een antwoord