In de praktijk komt het vaak voor dat een bank een financieringsarrangement afsluit waarbij alle concernvennootschappen betrokken zijn, de zogenoemde paraplufinanciering of compte joint. Het concern betaalt dan rente over het per saldo uitstaande krediet. Hierbij wordt vaak opgenomen dat de gelieerde vennootschappen elk afzonderlijk garant staan voor de schulden van de andere vennootschappen aan de bank. Vaak is dit geen vrijwillige keuze, maar een harde voorwaarde van de bank. Op deze wijze is de bank namelijk vrij om te bepalen bij welke vennootschap zij haar totaal uitstaande vordering gaat opeisen.
In een recent gevoerde procedure ging het eveneens over een vennootschap (X BV) welke deel uitmaakte van een concern. Het concern was een hiervoor beschreven paraplufinanciering aangegaan bij de bank, waarvoor X BV zich garant had gesteld. Wegens slechte resultaten van het concern had de bank een bedrag van haar vordering (€ 104.822), welke zij had uitstaan bij (een) andere vennootschap(pen) binnen het concern (Y BV), opgeëist van X BV. Juridisch krijgt X BV hiermee een regresvordering op Y BV (in dit geval met een waarde van nihil).
Uitspraak rechtbank
In geschil was of X BV het bedrag van € 104.822 ten laste van haar fiscale winst mag brengen. Op grond van het arrest van de Hoge Raad van 1 maart 2013 nr. 11/01985 oordeelde de rechtbank dat de inspecteur terecht de kostenpost niet heeft geaccepteerd. Hoofdoorzaak hiervan is dat de Hoge Raad in genoemd arrest heeft geoordeeld dat het aanvaarden van de garantstelling door X BV zijn oorzaak vindt in de vennootschapsrechtelijke betrekkingen. Een belangrijk element hierbij is dat de bank vaak in haar voorwaarden bepaalt dat een regresvordering niet opgeëist mag worden, totdat de gehele financiering aan de bank is terugbetaald. Met andere woorden, een derde zou dit nooit accepteren.
Bron: BDO, ECLI:NL:RBZWB:2015:94
Geef een reactie