Rumoer in de maatschap (43) Geheimen

‘Wat moet jij met een kas in het Westland?’ vroeg Yasin aan Marco Meerman. Paula observeerde Marco. Met wat voor geheimen liep deze man rond? Toen ze maandagmorgen op kantoor was gekomen, had Yasin haar direct apart genomen. ‘We moeten nader onderzoek doen naar het doen en laten van Marco Meerman.’

‘Nou, dat komt goed uit. Want ik wilde je juist spreken over een onverwachts bezoek van Marco afgelopen zaterdag bij mij thuis. Ik was volledig overrompeld.’

Yasin had haar aangekeken. ‘Dat meen je niet.’ Hij keek naar haar arm. ‘Hebben jullie gevochten?’

Paula glimlachte. ‘Nee zo erg is het ook weer niet. Ik ben gevallen met mijn fiets. Een of andere lolbroek had een draadje gespannen in mijn tuin.’

Daarna hadden Paula en Yasin besproken op welke manier ze het gesprek met Marco zouden aanpakken. Daarbij zou Yasin de vragen stellen en Paula vooral letten op de non-verbale uitingen van Marco. Wat deed hij met zijn handen? Hoe waren zijn gezichtsuitdrukkingen? Daarna had Yasin Marco gebeld. Het verbaasde haar dat Marco had ingestemd met dit gesprek. Dat hij geen uitvluchten had verzonnen om het gesprek uit te stellen.

‘Die kas in het Westland? Die heb ik niet meer. Die heb ik twee jaar geleden al verkocht.’

‘Waar is het geld van die verkoop dan gebleven?’

‘Bij de bank. Er zat nog een hypotheek op en die kassen brengen tegenwoordig zo weinig op. Ik was blij dat ik ervan af was.’

‘Dan is het toch wel bijzonder dat we daarvan niets in de administratie hebben gezien.’ Marco Meerman vouwde zijn handen en boog zich voorover. ‘Dat was op advies van Schuimstra. Die zei: Die kas heeft niets met die fietsenhandel van je te maken. Daarvoor kun je wel een aparte administratie bijhouden. Dat regel ik wel voor je.’

‘In je IB-aangifte kom ik er ook niets over tegen.’

‘Weet ik veel? Zoals ik al zei. Het was een idee van Schuimstra. Zijn adviezen volgde ik altijd op.’

Dit schoot zo niet op. Paula zag Yasin nadenken. Wat Schuimstra wel of niet had geadviseerd, wist zij ook niet. Daarvoor kende ze hem niet goed genoeg. Het leek haar sterk dat een registeraccountant zoiets zou hebben geadviseerd. Die Marco kon in ieder geval goed liegen.

‘Waarom had je die kas eigenlijk?’

‘Ja, waarom eigenlijk. Er was een vriend van mij die problemen had met de bank. Als ik die kas van hem kocht, dan zou hem dat heel erg helpen.’

Marco leunde weer voorover. ‘Nu ga je natuurlijk vragen waar ik dat geld vandaan had? Dat zal ik je vertellen. Ik heb de kas inclusief hypotheek overgenomen. De bank vond dat geen enkel probleem, gelet op de solvabele positie van mijn groothandel. Ik heb dat toen met Schuimstra besproken en die vond het wel nobel van mij dat ik een vriend wilde helpen.’

Als ze die Marco niet beter zou kennen, dan klonk het best geloofwaardig, dacht Paula. Maar toe nu toe waren ze nog niet veel opgeschoten. Natuurlijk konden ze de verklaring niet afgeven. Maar ja, daar moest je dan wel goede redenen voor hebben. Alleen maar een vermoeden van fraude of iets dergelijks was wel flinterdun om een verklaring te weigeren.

‘Waarom zei je eigenlijk tegen Paula dat je het niet zou overleven als wij door zouden spitten in de administratie?’

Paula zag dat Marco schrok. Hij ging achterover zitten en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Dat was stom van mij. Ik dramatiseerde. Ik kan die verschillen in de marge ook niet precies verklaren. Als jullie nog langer gaan lopen zoeken, dan kom ik in de problemen met de bank. Die willen die verklaring nu eindelijk wel eens hebben. Hoe langer ik wacht, hoe moeilijker ze gaan doen over het seizoenskrediet.’

‘Ja, sorry, maar daar zijn we nu eenmaal accountants voor,’ zei Yasin en hij wees naar Paula. ‘We zijn er voor opgeleid om niet met ieder antwoord akkoord te gaan. We moeten verifiëren of het allemaal wel aannemelijk is. Anders is onze verklaring geen knip voor de neus waard.’

Marco ontspande zich. ‘Maar ik wil best meewerken. Jullie hebben de hele administratie gezien. Ik heb geen geheimen voor jullie. Maar zoals ik al zei. Zakendoen met die Chinezen is soms knap ingewikkeld. Ik zie die betere marge vooral als een onverwacht voordeel. Ik betaal er ook netjes belasting over. Nogmaals, ik heb geen geheimen. Die kas was ook geen geheim. Schuimstra wist ervan. Dat hij dat niet aan jullie heeft meegedeeld. Daar kan ik toch ook niets aan doen?’

‘Nou bedankt dat je bent gekomen. Als je die stukken over de verkoop van die kas nog even langs brengt, dan ga ik nadenken over de vraag of ik die verklaring wel of niet ga afgeven.’

Marco stond op en gaf Paula en Yasin een hand. ‘Bedankt. Ik zal er voor zorgen dat jullie die stukken krijgen.’

Toen Marco weg was, keek Yasin Paula aan. ‘Wat moeten we hier nu mee? Als hij met die stukken op komt draven dan wordt het nog knap lastig om geen verklaring af te geven.’

‘Ik vertrouw hem nog steeds niet,’ zei Paula ‘Hij was zaterdag zo paniekerig. Dat was hij niet voor niets.’

‘Oh, wat zou ik het plezierig vinden als Schuimstra nu nog leefde, dan kon hij tenminste inzicht geven in kwesties als deze.’

Paula keek hem niet begrijpend aan. ‘Spelen er nog meer kwesties dan.’

Yasin wuifde met zijn hand. ‘Nee. Het is alleen vervelend dat we Schuimstra niets meer kunnen vragen.’