Het bleef een tijdje stil. Toen nam Paul het woord. ‘Ik weet niet waar je het over hebt. Dit schriftje heb ik nog nooit gezien en hoe onze namen er in komen weet ik ook niet.’ Hij klonk verontwaardigd. ‘Probeer je ons iets in de schoenen te schuiven.’
‘Ik probeer jullie niets in de schoenen te schuiven.’ Karel bleef zakelijk ‘Ik zie hier alleen wat aantekeningen staan waarbij jullie namen staan.’ Hij duwde het schriftje weer naar de overkant van de tafel. Lees maar:
Verlagen alimentatie Marian. 40% à 28%
Joop +6% en Paul +6%
Verrekenen via L
‘Maar.. dat.. is.. al meer dan.. tien tien jaar ge..geleden,’ stamelde Joop. Paul viel hem bij ‘Daar gaan we het nu toch niet meer over hebben. We hebben niets onoirbaars gedaan. Ik snap werkelijk niet welke oude koeien jullie nu uit de sloot proberen te halen.’ Zijn verontwaardiging nam toe. Wouter zag dat Joke en Karel nog niet echt overtuigd waren.
‘Misschien moeten we even een time-out nemen,’ zei Karel. ‘Ik zie dat het jullie nogal aangrijpt. Maar ik heb toch wel de nodige vragen bij dit schriftje, zeker omdat er ook verwijzingen naar dossiers in staan.’ Hij wees naar een stapel papier op de hoek van de tafel. ‘Kijk daar liggen ze’
Joop keek verschrikt en bij ieder woord dat hij uitte nam het stamelen en stotteren toe!. ‘Zitten die van ons daar ook bij? Daar heeft Schuimstra nooit iets van gezegd.’
‘Dat weet ik niet,’ merkte Karel op. ‘Maar zoals gezegd. Laten we eerst maar een korte pauze inlassen. Dan kunnen jullie het schriftje rustig doorbladeren. Misschien begint er bij jullie dan ook weer iets te dagen.’
‘Zal ik even vragen of er koffie en water kan komen?’ Joke stond op en liep naar de gang. Ze vond dat Karel het goed aanpakte. Dat Joop aan het stotteren sloeg verbaasde en verontruste haar. Hadden Paul en Joop al die jaren ook geheimen meegedragen? Was deze bespreking de opmaat voor het einde van de maatschap. ‘Wil je even koffie komen brengen, Chantal. En doe er ook maar meteen een kan water en een paar glazen bij.’ Ze wachtte het antwoord niet af en liep terug naar de kamer.
In de kamer hing een gespannen sfeer. Iedereen was stil. Paul bladerde het schriftje door en Joop liet de stapel papieren door zijn handen glijden. ‘Het zegt me allemaal niets,’ zei Paul. ‘Mij ook niet,’ vulde Joop aan. Paul ging verder ‘Deze dossiers en dat schriftje hebben we nog nooit gezien en ik herhaal… nooit. Ik weet niet waar jullie mee bezig zijn en wat jullie ons in de schoenen proberen te schuiven. Maar dit hoef ik niet te pikken.’ Er verschenen trillingen in zijn gezicht.
‘Wij schuiven jullie niets in de schoenen.’ Karel bleef rustig nam een slok van zijn koffie. Hij zet zijn kopje weer neer. ‘Maar de manier waarop Joop reageert maakt mij wel nieuwsgierig en doet mij vermoeden dat jullie er mee van weten dan jullie nu willen zeggen.’
Paul haalde diep adem. ‘Jullie hebben geen bewijs. Dit schriftje en die stapel dossiers zegt niets. Hier kijk maar allemaal het handschrift van Manfred. Dat onze namen er in voor komen zegt helemaal niets. Ik kan jouw naam ook wel op een stuk papier schrijven. Maar dat wil nog niet zeggen dat jij er ook bij betrokken bent.’ Hij klonk boos en wees met zijn vinger naar Karel.
Het viel Joke op dat Joop vooral probeerde om zichzelf zo onzichtbaar als mogelijk te maken. Hij had zijn stoel naar achter geschoven en leek vooral de punten van zijn schoen te bestuderen. Zij was benieuwd naar wat er in zijn hoofd omging.
‘Maar jullie namen staan wel in het schriftje en Manfred was er ook niet het type naar om al filosoferend eens wat namen en getallen op te schrijven. Maar misschien moet je eens vertellen wat er in 2002 is gebeurd. Als het allemaal niets voorstelt dan sluiten we het schriftje en gaan we weer over tot de orde van de dag.’ Karel sloeg het schriftje dicht en schoof het naar het midden van de tafel.’
Joop begon te draaien. Hij keek Paul aan. Daarna de anderen. ‘Misschien moeten we dat toch maar doen,’ klonk het schor. Joop keek nu naar Paul. ‘Ik zou niet weten waarom. Maar als jij denkt dat het goed voor je is, doe dan wat je niet laten kunt. Maar ik zeg dat het niet nodig is om op basis van zo’n schriftje een verklaring af te leggen. Binnenkort kan je dat voor ieder dossier doen. We zijn notabene maten, dan moet je een beetje vertrouwen in elkaar hebben. Als we daar nu niet pal voor gaan staan, dan is het einde zoek en gaat straks iedereen iedereen controleren. Wat er in 2002 gebeurd is, was een normale zakelijke transactie tussen Manfred, Joop en mij.’
Karel was naar het puntje van zijn stoel geschoven en bewoog zijn opgeheven vinger. ‘Als het allemaal niet zoveel voorstelde dan kan je het toch ook gewoon met ons delen.’
Maar Paul leek nog steeds niet overtuigd. ‘Het gaat mij om het principe. Je nodigt niet twee van je maten uit op basis van een of andere vage aantekening in een schriftje. Ik vind dat verdacht. Zo ga je niet met elkaar om en het staat me al helemaal niet aan dat hij daar bij zit.’ Terwijl Paul dit zei wees hij naar Wouter. ‘En wat me ook niet lekker zit is dat Daan in eens weer opduikt. Ik vind het allemaal wel stom toevallig. Nee, er klopt hier iets niet. Ik heb er ook geen zin meer in.’ Hij stond op en wilde zijn stoel aanschuiven. ‘Kom Joop we gaan. We worden ergens ingeluisd. Wat weet ik ook niet. Maar het zal wel om geld gaan. Door ons nu in een kwaad daglicht te stellen hoeven ze ons straks minder te betalen. Zoiets zal het wel zijn.’
Joke keek wat Joop ging doen. Hij leek te aarzelen. Keek naar Karel, keek naar Joop. Toen schoof hij zijn stoel achteruit. Stond op en ging naast Paul staan die hem een schouderklopje gaf. ‘Als jullie ons weer roepen zorg er dan voor dat je iets zinnigs hebt. Ik zou zeggen gooi die rotzooi van Manfred in de open haard dan heb je er tenminste nog een beetje warmte van.’ Hij liep de kamer uit. Joop achter hem aan. ‘Tot ziens,’ mompelde Joop nog en liet de overige aanwezigen in verbijstering achter.
Volgende week vrijdag verschijnt de volgende aflevering. Wilt u nog eens nalezen wat zich in het verleden in de maatschap heeft afgespeeld? Bestel dan deel 1 van ‘Rumoer in de maatschap hier.
Geef een reactie