‘Wil je koffie’ vroeg Joke aan Wouter ‘We hebben tegenwoordig ook cappuccino.’
‘Toe maar de zaken gaan er op vooruit,’ reageerde Wouter terwijl hij knipoog gaf.
‘Nou ja! Het oude koffieapparaat ging stuk en toen moesten we wel wat nieuws en volgens de verkoper kon je tegenwoordig niet meer met een apparaat zonder cappuccino aanzetten. Dus toen heb ik de knoop maar doorgehakt. Ik hoefde in ieder geval niet meer met Schuimstra te overleggen.
Die had het vast geen goed idee gevonden.’ Joke moest glimlachen en dacht bij zichzelf dat een aantal zaken toch een stuk eenvoudiger geworden zijn sinds Schuimstra er niet meer is. Zeker als het gaat om praktische dingen. Niet meer die eeuwige discussies over zaken die volgens Joke en de rest van de maatschap nergens over gingen.
‘Mis je hem?’
‘Daar kom ik zo wel op terug. Ik ga nu eerst koffie halen. Wat wil jij?’ Joke schoot de gang in. Wouter nam de kamer van Joke in zich op. Hier had hij stevige discussies gevoerd met Schuimstra en Joke over de aansturing van de maatschap. Schuimstra leek het per definitie wel haast nooit eens te zijn met de oplossingen die werden aangedragen. Altijd probeerde hij zijn eigen stempel ergens op te drukken. Er was eigenlijk nooit sprake van een gemeenschappelijk besluit van de maatschap, maar van een besluit van Schuimstra. Een besluit dat de maatschap vervolgens diende uit te voeren. Natuurlijk was er sinds de komst van Joke wel iets veranderd. Schuimstra was iets milder geworden in zijn uitingen, maar zijn bestuursstijl bleef feodaal. Wouter was benieuwd hoe de organisatie de komende tijd met de definitieve afwezigheid van Schuimstra zou omgaan. Zou het Joke lukken om de neuzen in de maatschap dezelfde kant op te krijgen. Zouden de medewerkers goed om kunnen gaan met een minder directe aansturingstijl. Wouter was wel eens op een personeelsbijeenkomst geweest en had zich verbaasd over de gedweeheid van de medewerkers. Het waren net spitsmuisjes geweest.
‘Hier je cappuccino.’
Joke zag er goed uit, vond Wouter. Hij bewonderde altijd haar kledingstijl die hoewel zakelijk, ook heel vrouwelijk was. Volgens hem konden meer vrouwen daar een voorbeeld aan nemen. Maar dat was een wijsheid die hij niet al te vaak ventileerde. Voordat je het wist trapte je op de verkeerde teen en ging de discussie over het feit dat inhoud belangrijker was dan kledingstijl. Daar was Wouter het wel mee eens, maar hij vond dat je ook best een discussie kon voeren over de kledingstijl en dan niet alleen die van vrouwen overigens. Wat hem betreft kon je die discussie ook voeren over de kledingstijl van mannen. Die was vaak saai. Natuurlijk hebben de meeste mannen hun stropdas inmiddels ingeleverd, maar er zijn maar weinig rolmodellen. Alhoewel sommigen mannen dan wel weer veel aandacht voor hun schoenen hebben.
‘Is de rust een beetje teruggekeerd?’ wilde Wouter weten.
‘Het is maar hoe je het bekijkt.’ Joke neemt een slok van haar koffie. ‘Er is nog een behoorlijk aantal medewerkers onder de indruk van het overlijden. Hoewel er ook wel een aantal zijn die redelijk laconiek doen. Met de meeste klanten van Schuimstra hebben we inmiddels gesproken en die begrijpen dat het de komende tijd allemaal wat anders loopt dan ze gewend zijn.’ Wouter knikt begrijpend.
‘Waar ik zelf verbaasd van sta, is de grote hoeveelheid onderhanden werk van Manfred. Man, wat had hij een stapel dossiers onder zijn hoede. Maar daarvoor had ik je niet gebeld.’ Joke vroeg zich af of ze ooit zouden begrijpen waar Schuimstra allemaal mee bezig was. Er waren dossiers waarvan zij of haar collega maatschapsleden niet wisten wat ze er mee aan moesten en er was zelfs een dossier van iemand waarvan ze niet eens wisten dat hij klant was. Tenminste ze kon zich niet herinneren dat daar ooit een factuur aan was gestuurd.
‘Nee, het gaat over de familie, die willen een voorschot op de erfenis.’ Wouter knikte, voor Joke een uitnodiging om verder te gaan. ‘Laatst was de oudste zoon hier en die wilde zo snel mogelijk geld zien.’ Joke raakte geïrriteerd merkte Wouter. ‘Heb je het ooit zo grijs meegemaakt? Hij had gelezen of gehoord dat de goodwill minder zou worden en hij was bang dat hij, dan wel zijn familie daar ook last van zou krijgen als wij te lang zouden wachten met de vaststelling van de waarde. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ik heb de maatschapsakte er eens op nagelezen, maar daar word ik ook niet veel wijzer van. We hebben van alles geregeld, maar met de plotselinge dood van een collega maatschapslid hebben we geen rekening gehouden. Typisch Schuimstra, hij dacht kennelijk dat hij het eeuwige leven had.
Lees hier aflevering 1 van het feuilleton Rumoer in de maatschap.
Lees hier aflevering 2 van het feuilleton Rumoer in de maatschap.
Lees hier aflevering 3 van het feuilleton Rumoer in de maatschap.
Het vorige seizoen van ‘Rumoer in de maatschap’ is hier te bestellen.
Jan Wietsma
Geef een antwoord