Darja keek op haar scherm naar de foto’s die ze de afgelopen periode naar diverse mannen, waaronder Johannes, had gestuurd. Allemaal waren ze verbaasd.
Zo ontdekte ze een paar dagen later toen haar gevraagd werd om het incident op te lossen. Ze hoopte dat het voor hen ook een pijnlijke confrontatie was met hun verleden. Nu moesten ze haar helpen!
Ze opende de browser en surfte naar een website waarmee ze mailberichten kon verzenden zonder dat te herleiden was van wie het bericht afkomstig was. Zij begon te typen:
Hallo,
Jullie weten inmiddels wat ik kan. Zoals ik al verteld heb ben ik niet uit op jullie geld, hoewel ik niet kan beloven dat hetgeen ik jullie nu als opdracht geef, geen geld gaat kosten. Maar jullie hebben er in het verleden ook geen problemen mee gehad om geld uit te geven voor mij.
Wat ik van jullie wil weten, is de verblijfplaats van Jan Janssens. Jullie allemaal goed bekend. Als je niet actief op zoek gaat, plaats ik iedere dag een bijzondere foto van jullie op het intranet, of in een presentatie, rapport of op het internet. Jullie weten wat ik inmiddels kan.
Over een week rapporteer ik jullie hoe tevreden ik ben over het resultaat.
PS: Je ontvangt het bericht als individu, maar er zijn er meer die hetzelfde bericht hebben ontvangen, dus vandaar de aanspreektitel jullie.
Einde bericht
—
Els zette haar tas op het bureau en liep naar de gang om een kop koffie te halen. Op dat moment kwam Johannes gehaast op haar toe lopen. “Heb je even voor mij?”
“Ik wil even een kop koffie halen, is dat goed. Jij ook een?”
“Natuurlijk, ga je gang. Nee, dank je.” Johannes klonk gespannen
Een paar minuten later had Els zich achter haar bureau gesetteld. Johannes zat tegenover haar.
“Wat heeft er zoveel haast?”
Johannes schraapte zijn keel. “Nou, het is niet zo heel bijzonder. Maar weet jij ook waar ik Jan Janssens kan vinden?”
“Nou, ik zou niet weten waar ik Jan Janssens kan vinden. Sinds dat gedoe met Dimitri in Afrika heb ik hem niet meer gesproken. Wat moet je met hem?”
“Dit moet echt tussen ons blijven. Kan ik daarop rekenen?”
Els luisterde met verbazing. Had Johannes Jan Janssens gekend en daar al die tijd over gezwegen? En waarom nu ineens die belangstelling? Zij was dat ongedurige gedrag van Johannes ook niet gewend. Het straalde onzekerheid uit.
“Nou, dat hangt ervan af. Als het de maatschap raakt, dan zullen we Hein er ook bij moeten betrekken.”
“Nee, nee. Het raakt de maatschap niet. Het is iets privé. Maar ik moet zijn adres hebben.”
“Hij was geen klant bij ons. Dus hoe zouden wij zijn adres moeten hebben? Ik kan je nog steeds niet volgen.”
“Ja, maar je hebt toen toch wel eens gebeld in verband met die Afrikadeal van Dimitri? Dus ik dacht misschien heb je zijn telefoonnummer nog?”
Els pakte haar smartphone en scrolde door haar contacten. “Hier heb je zijn nummer. Maar mag ik nu eindelijk weten wat er aan de hand is?”
“Dank je, ik kan er niet teveel over zeggen. Het gaat over iets uit het verleden. Ik was thuis bezig met wat dingen op te ruimen en toen kwam ik een keer iets tegen wat van Jan is en wat ik hem nog altijd terug moet geven. Het is nogal waardevol voor hem.” Johannes leek zich wat meer te ontspannen.
“Maar waarom heb je verleden jaar niet verteld, dat je Jan kende? Dat had misschien veel ellende voorkomen?” Els was verontwaardigd. Jan Janssens had veel van haar tijd gevraagd, en haar om de tuin geleid in het rozenproject met Dimitri en had daarna ook nooit meer iets van zich laten horen.
“Zo goed kende ik hem nou ook weer niet. En we hebben een geheimhoudingsplicht, ik kan niet zomaar iets roepen over een persoon die ik privé ken. Dat is niet conform de VGBA.”
“Wat een onzin. Je kende hem goed genoeg om nog iets van hem terug te vinden, wat voor hem kennelijk heel belangrijk of kostbaar is. Als je jouw kennis over hem met mij had gedeeld, had dat een boel trammelant kunnen voorkomen,” reageerde Els boos.
“Zo goed kende ik hem echt niet. Ik heb een keer een akkefietje met hem gehad, in de privésfeer. Een paar maanden en toen heb ik er een eind aangemaakt. En zoals gezegd, bij dat opruimen.”
“Nou, je hebt zijn telefoonnummer, dus ga hem maar bellen. Maar ik zou het wel heel erg op prijs stellen als je in het vervolg met mij en Hein deelt dat je mensen kent.”
“Begrijp ik. Begrijp ik. Dank voor het nummer.” Johannes stond op en schoof zijn stoel aan.
Toen Johannes de kamer verlaten had, sloeg Els met haar vuisten op tafel. Wat een eikel! Geheimhoudingsplicht. Ze geloofde er niets van. Johannes had haar op zijn minst kunnen vertellen dat hij Jan Janssens ook kende. Al was het maar uit de privésfeer en wat kon er nu nog zo belangrijk zijn om terug te geven? Jan Janssens leek haar niet het type om zelf iets te vergeten wat waarde had.
—
Darja, appte Beau.
Hoe gaat het met je? Hoop dat de lockdown snel is opgeheven. Alles rustig op kantoor?
Jan Wietsma
Eerdere afleveringen:
Feuilleton Professional in de knel (1): Schipperen rond Corona
Feuilleton Professional in de knel (2): Financiering na corona?
Feuilleton Professional in de knel (3): ZorroTrust kijkt mee
Feuilleton Professional in de knel (4): Wirecard: Probleem van …..?
Feuilleton Professional in de knel (5): Thuiswerkdagroutines
Feuilleton Professional in de knel (6): Issues
Feuilleton-Professional-in-de-knel-(7): Corona, retail en digitale economie
Feuilleton-Professional-in-de-knel-(8): Corona, Kantoorregels, fatsoensregels
Feuilleton-Professional-in-de-knel-(9): Bereidheid jonge mensen om voor accountancy te kiezen…
Feuilleton-Professional-in-de-knel-(11): Darkmoney
Feuilleton-Professional-in-de-knel-(12): Wat wordt er nu echt van ons verwacht?
Feuilleton-Professional-in-de-knel-(13): Fraude en fraudedetectie: wie, wat, waar en waarom?
Feuilleton-Professional-in-de-knel-(14): Jojobeleid…
Feuilleton-Professional-in-de-knel-(15): Gehackt
Feuilleton-Professional-in-de-knel (16): Zoek en vind verschillen
Geef een reactie