Jan Wietsma begint vandaag op Accountancy Vanmorgen aan een nieuw seizoen van zijn feuilleton Professional in de knel, waarin de dilemma’s aan de orde komen waarmee accountants geconfronteerd kunnen worden. Vertrekpunt van het feuilleton is het werk van Susan. Zij is RA, vrouw van Robert en moeder van Hielke.
“Dan gaan jullie zo samen de opdracht uitwerken in de Breakout Rooms. Maar eerst nemen we even vijf minuten pauze.” Susan stond op van haar stoel en liep naar de keuken om een kop koffie te pakken. Ze was er wel klaar mee. Al die online lessen en vergaderingen. Ze mocht inmiddels weer één keer in de week naar kantoor. Maar dan zat je alleen op een kamer. Gelukkig waren er een paar klanten, waar ze wel naar toe mocht. Maar verder was het leven er een stuk saaier op geworden.
Toen Rick ook grotendeels vanuit huis moest gaan werken, hadden ze toestemming gekregen om Hielke naar de kinderopvang te sturen. Rick werkte immers in de gezondheidszorg en er waren situaties denkbaar dat hij acuut kon worden opgeroepen om iemand met een handtrauma bij te staan. Maar inmiddels was hij weer aan het werk in het ziekenhuis zelf. “Er staat een groot scherm tussen mij en de patiënt in, en met de oefeningen hoef ik de patiënt niet zelf aan te raken. Dus veel risico op besmetting is er niet.”
“Pas maar op,” had Susan geantwoord. “We zijn voorlopig nog niet aan de beurt om te worden gevaccineerd en ik heb geen zin om ziek te worden.”
Impact
Zelf had ze nog weinig met Corona te stellen gehad. Een klant was een paar dagen ziek geweest. Van haar collegastudenten had ze wel andere verhalen gehoord. Die hadden soms collega’s gehad die op de intensive care terecht waren gekomen en er waren ook kantoren die te maken hadden met klanten die zelfs waren overleden.
Tegelijkertijd had Corona wel een stevige economische impact bij een aantal van haar klanten. Gelukkig konden die gebruik maken van allerlei overheidsregelingen, maar in een aantal gevallen was dat toch echt onvoldoende om alle financiële klappen op te vangen. En de manier waarop je de regels moest uitleggen of toepassen was ook niet altijd even makkelijk. Ze had daarover ook regelmatig gesprekken gehad met Dimitri die in diverse bedrijven participeerde. Kon hij nu wel of geen gebruik maken van de NOW-regelingen? Gelukkig waren er de webinars van de beroepsorganisatie. Die verduidelijkten veel zaken, maar er bleven ook nog genoeg vragen openstaan.
“Hé guys, we moeten aan de slag met de opdracht, want anders hebben we straks niets te vertellen en dat wil ik voorkomen.” Susan moest lachen om Mike die een poging tot populariteit deed. Het leek er op dat Corona Mike wel goed uitkwam. Hij had nog nooit zo goed meegedaan en was nu ook iedere les aanwezig.
“Kan jij je scherm delen Mike? Dat kijkt wel zo makkelijk.” Vraagt een collegastudent.
“Geen probleem. Kunnen jullie het zien?”
“Met welke parameters ben je nu aan het rekenen Mike?” wil Susan weten.
Een pijl op het scherm staat stil bij een aantal begrippen en getallen. “Hiermee kun je dus een gevoeligheidsanalyse van Corona-effecten uitvoeren bij een klant. Kijk maar, als ik dit en dat verander dan zie je dat de liquiditeitspositie aanmerkelijk verbetert. Maar dan moet Corona wel over een maand of drie helemaal over zijn. Als dat niet zo is, dan zie je dus dat de liquiditeitspositie snel verslechtert. Dus ik verwacht nu dat in deze casus de ondernemer het net zal redden. Eens?”
Er worden nog wat opmerkingen gemaakt. Waarna de break-out sessie wordt beëindigend door de docent.
Discussie
Als de les om 12 uur stopt, besluit Susan om een kort rondje te gaan lopen. Een gewoonte die ontstond nadat ze in maart 2020 gedwongen was om thuis te werken. Gek, denkt ze, toen ik op kantoor werkte had ik bijna nooit de behoefte om tussen de middag even wat anders te gaan doen en nu word ik onrustig als ik er niet even tussenuit kan. Ze hoopt dat ze binnenkort kan starten met de praktijkopleiding en dat Corona niet opnieuw roet in het eten gooit. Eigenlijk had ze al een half jaar geleden willen beginnen. Ze deed haar EarPods in, haar jas aan en ging naar buiten. Gelukkig scheen de zon, hoewel ze het nog steeds fris vond. Een vrouw achter een rollator kwam haar tegemoet. De vrouw deed alle moeite om zoveel mogelijk ruimte vrij te maken voor het passeren. Susan vond het zelf allemaal een beetje onzinnig. Er waren nauwelijks bewijzen voor het feit dat een toevallige passant iemand kon besmetten. Ja, als die persoon je recht in het gezicht zou niezen of hoesten, dan was er een geringe kans. Maar de manier waarop mensen nu buiten met elkaar omgingen vond ze redelijk ridicuul. Maar ook bij de bezoekregeling thuis had ze haar bedenkingen. Afgelopen kerst had ze nu alleen met Rick en Hielke gevierd, niet dat het ongezellig was. Maar als de ouders van haar of Rick erbij waren geweest was dat echt geen probleem geweest. Ze merkte dat Rick meer nadruk legde op het goed naleven van de Coronaregels. “Weet je, bij ons liggen zalen vol met Covid-patienten. Die werkdruk voor mijn collega’s is zo groot! Daar zou jij, maar ook andere mensen eens wat beter bij stil moeten staan. Je eigen versoepelingen zijn uiteindelijk toch ook een risico. Er is gewoon teveel onkunde en onwetendheid over de wijze waarop een Coronavirus zich verspreid.”
En zo hadden ze de afgelopen maanden vaker gediscussieerd. Susan die de sociale en economische kant inbracht en Rick die iedere keer opnieuw aandacht vroeg voor zijn collega’s. Ze hadden begrip voor elkaars inbreng, maar tot een oplossing kwamen ze niet. “De oplossing bestaat ook niet. We zullen voorlopig nog wel moeten schipperen en de vraag is hoelang een samenleving daar mee om kan gaan?” had Rick de laatste keer ingebracht. Susan keek op haar telefoon. Een whatsapp van Els. “Wanneer heb je tijd om wat zaken te overleggen?”
Jan Wietsma
Geef een antwoord