“Coronawappies, wat moet je ermee?”, vroeg Dimitri zich af terwijl hij naar het journaal keek. Daarin waren beelden te zien van demonstranten en hun voorman die alle Coronamaatregelen maar onzin vonden. “Corona is bedoeld om ons als bevolking te laten dansen naar de pijpen van de big-pharma en de overheid.” “Corona is geen ziekte, het is een voedselprobleem.” “Ik heb verleden week in het ziekenhuis gekeken er lag niemand op de IC, we worden voor de gek gehouden.” Klonk het gretig door de microfoon die de journalist de deelnemers voorhield. Dimitri dacht aan een songtekst, die hij steeds vaker bewaarheid zag:
He gave them a dream
He seduced everybody in the land
The fire in his eyes
And the fear was a weapon in his hand
So they let him play
Play their minds away
We’re all following a strange melody
We’re all summoned by a tune
We’re following the piper
And we dance beneath the moon…
We’re following the piper
And we dance beneath the moon for him
And we dance beneath the moon
(The Piper, Abba, 1980)
Of het nu ging om populistische wereldleiders of mensen in eigen land die zich opwierpen om – gelijk populisten – anderen de weg te wijzen. Altijd vermomden dit soort personen zich als een soort rattenvanger van Hamelen en sleuren ze een hele massa goedgelovigen mee.
Dat goedgelovigheid veel schade aan kan richten daar was hij zelf helaas hard mee geconfronteerd. Zijn project Flowers of Africa had hem veel geld gekost en hij was ternauwernood ontkomen aan vervolging voor witwassen. Gelukkig dat Wolf en Meren accountants alles goed had gedocumenteerd. Maar nu moest hij een andere crisis managen. Een crisis waar nagenoeg heel de wereld mee te maken had. Een crisis die veel bedrijven waarin hij participeert treft.
Overkreditering?
Helaas schonken financiers ook geen klare wijn. Onlangs had Dimitri nog een gesprek gehad over een het aantrekken van een BMKB-C financiering.
“We moeten natuurlijk wel oppassen voor overkreditering. Dat is onze zorgplicht,” was de eerste reactie van de bankmedewerker geweest.
“Ja, maar met die houding ben ik toch niet geholpen,” merkte Dimitri licht geïrriteerd op. “Jullie zijn er toch om ondernemers te helpen en de overheid faciliteert dat toch door met de BMKB-C regeling te komen.”
“Natuurlijk willen we ondernemers helpen. Maar onze zorgplicht dwingt ons er wel toe om heel kritisch naar aanvragen te kijken, zeker als ze Corona gerelateerd zijn. U zult toch moeten aantonen dat uw bedrijf weer perspectief heeft zodra Corona voorbij is. En daar zijn wij nog niet van overtuigd in uw geval.”
Wat een formeel gedoe en gebrek aan empathie. Bankiers leken soms wel ambtenaren van de Belastingdienst, die konden zich ook nooit inleven in iemand anders. Dimitri vroeg zich af hoe die mensen thuis waren. Gingen ze dan ook zo met hun partner, kinderen en vrienden. “We eten geen chips hier. Want dat is ongezond volgens de schijf van vijf,” zegt papa bankier als hij thuiskomt. “Ik heb een zorgplicht voor jou en die houdt pas op als je 18 bent. Wen er maar aan.” Inwendig moest hij om zichzelf lachen. Wat draaf je weer door Dimitri.
NOW en TVL
Zijn mobiel ging over.
“Met Dimitri Vajzemski.”
“Ja, met Susan hier. Heb je even?”
“Ik herkende je nummer niet.”
“Klopt deze is van mijn vriend. Bij de mijne is de batterij leeg.”
“Wat wil je weten?”
“Ik wilde weten of het allemaal lukt met de NOW en TVL aanvragen?”
“Nou, dat concernbegrip vind ik een lastige bepaling. Hoe moet ik dat uitleggen voor de bedrijven waarin ik participeer.” Dimitri was blij dat er allerhande steunmaatregelen waren, maar zo had Dimitri ervaren, was er ook nog veel onduidelijk.
“Ja, daar stoeien wij zelf ook nog mee. We hebben de vraag uitstaan bij de beroepsorganisatie en die overlegt zo heb ik begrepen weer met het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Zodra ik meer weet informeer ik je.”
“Ze hadden het net zo eenvoudig moeten maken als het aanvragen van belastinguitstel.”
“Dat moet je straks nog wel betalen. En de NOW is een subsidie. Dat werkt toch echt wel even anders.”
“Je hebt gelijk. Maar ik heb hier te maken met bedrijven die al weken geen klanten meer over de vloer hebben gehad. Natuurlijk kijk ik dan of ik het ook digitaal op kan lossen. Maar een keuken kopen de meeste mensen echt niet digitaal.”
“Het blijft een vervelende situatie. Ik mag zelf ook amper naar klanten of kantoor. Ik hoop echt dat het allemaal heel snel voorbij is. Kan ik nog iets voor je doen?” Dimitri merkte dat Susan het gesprek wilde afronden en gaf aan dat er op dit moment geen urgente zaken waren.
Dimitri liep terug naar zijn bureaustoel en ging zitten. Hij leunde achterover en liet zijn gedachten de vrije loop. Toch raar dat Jan Janssens van de aardbodem verdwenen leek. Na het laatste whatsappje van Jan waarin hij aan had gegeven niet te weten waar Dimitri het over had, was het telefoonnummer onbereikbaar gebleken en ook op emails had hij niet gereageerd zo had hij van de politie begrepen. Ze hadden graag met Jan willen praten. Maar Jan was onvindbaar. Nieuwsgierig geworden, pakte hij zijn laptop en toetste de naam Jan Janssens in. 200+ LinkedIn profielen. Daar had hij niets aan. De Jan Janssens die hij kende had geen LinkedIn. Verder kwam de naam Jan Janssens te vaak voor. Een nieuwe zoekopdracht: Jan Janssens Flowers of Africa. Het resultaat was een link naar een nieuwsartikel. Dimitri kende dat artikel wel. Wat wist hij eigenlijk nog meer van die Jan Janssens? Hij pakte een stuk papier en pen en schreef op: Flowers of Africa, klasgenoot, pestkop, verhalenverteller. Dat was het wel zo ongeveer. Gek dat hij zich zo had laten meeslepen door iemand die hij eigenlijk niet zo goed kende. Maar het rare was dat Jan wel alles van hem wist . Daardoor voelde het toch vertrouwd. Zouden meer mensen daar last van hebben, vroeg hij zich af. Of behoorde hij uiteindelijk toch tot het kamp van de mensen die snel beïnvloedbaar waren?
Jan Wietsma
Eerdere afleveringen:
Feuilleton Professional in de knel (1): Schipperen rond Corona
Geef een antwoord