Hij was tevreden over het resultaat. Het contrast was scherp. Ze kwam er goed op uit. Zijn Paula. Deze keer zou het niet misgaan. Daarvan was hij overtuigd. Soms dacht hij nog weleens aan Christa. Maar ze had hem verraden. Gelukkig had hij wraak kunnen nemen. Hij was benieuwd hoe Yasin zou reageren. Helaas kon hij het hem niet vragen. Dat zou te doorzichtig zijn. Hij zou zich meteen verraden.
Hij pakte zijn foto’s van de drooglijn. Sorteerde ze, bestudeerde ze. Welke zou hij met haar delen? Hij twijfelde tussen twee foto’s. Op één foto was haar gezicht goed te zien. Ze lachte. Op de andere foto stond haar silhouet centraal. Hij koos voor de laatste. Stopte hem in een envelop en legde hem op tafel. Toen hij zijn ontbijt op had. Pakte hij zijn jas. Liet de envelop in de binnenkant van zijn jas glijden. Vijf minuten later zat hij op de fiets. Vlak bij het huis van Paula hield hij in. Wachtte totdat ze vertrok. Als hij wilde kon hij nu gelijk met haar opfietsen. Een korte sprint en hij zou weer in haar nabijheid zijn. Maar hij had geduld. Je moest niets forceren. Toen ze uit het zicht verdwenen was, liep hij snel naar haar woning. Opende de brievenbus en liet de envelop erdoorheen glijden. Hij was benieuwd hoe ze vanavond zou reageren. Of ze de hint zou begrijpen.
*****
Wouter was onderweg naar maatschap Irene. Vandaag zou de eerste serieuze bijeenkomst zijn met alle vennoten die de maatschap gingen voortzetten. Hij had er wel vertrouwen in. Natuurlijk speelde er nog iets met Daan. Maar in het gesprek dat hij met Daan had, was hem niet gebleken dat Daan zaken achterhield. Hij was erg transparant geweest. Was ook een stuk rustiger en niet meer zo op zoek naar een bevestiging van zichzelf. Natuurlijk kon Wouter zich vergissen. Maar voor zichzelf was hij ervan overtuigd dat Daan de waarheid sprak en inderdaad van niets wist.
Hij zette de radio wat harder. De presentator op BNR vroeg aan de luisteraars hoeveel vertrouwen ze nog hadden in de accountant en of de eed daar ook iets aan ging veranderen? Er waren genoeg reacties.
‘Accountants zijn net zoals bankiers. Zakkenvullers.’ Voordat de presentator kon reageren was de verbinding al weer verbroken. De presentator vroeg of de bellers wel de moeite konden nemen om hun mening toe te lichten of te onderbouwen.
‘Ja, zegt u het maar.’
‘Met die eed krijgen we echt geen betere accountants. Het enige wat ze nu gaan doen is nog meer vragen en controleren. We krijgen nog dikkere dossiers. Ik ben helemaal klaar met die accountants.’
‘Kunt u dat nog wat meer toelichten?’ vroeg de presentator
‘Ik bedoel dat accountants nooit ergens verantwoordelijkheid voor nemen. Ze duiken gewoon weg achter hun dossiers. En dan vragen ze er ook nog een hoop geld voor. Maar als je ze nodig hebt, dan geven ze niet thuis. Ik heb er nu een advocaat op gezet.’
Wouter moest glimlachen. Hij vroeg zich af wat de meerwaarde was van dit soort programma’s. Want echt serieuze gesprekken werden er meestal niet gevoerd. Het programma leek meer een uitlaatklep voor allerhande gefrustreerde mensen, dan dat het meewerkte aan een oplossing van het probleem. Kenmerkend voor deze tijd, vond Wouter. Zelfs accountants hadden er last van. Als hij soms de anonieme reacties op Accountant.nl las dan was daar vaak weinig verhevens aan. Bijna altijd had de emotie de overhand en waren de oplossingsrichtingen zwart wit. Ook de accountancy kende zo zijn eigen populisten. Maar het ergst vond hij nog dat mensen geheel geanonimiseerd konden aangeven of ze het wel of niet eens waren met een opinie. Handjes omhoog of omlaag, meningen die niet beargumenteerd hoefden te worden. Maar die onbewust toch invloed hadden op degene die het artikel lazen. Onbewuste beïnvloeding. Wat hem betreft was het vanaf vandaag verboden dat mensen op websites met anonieme of niet bestaande namen reageerden. Dat scheelde al heel wat onzin en heibel. Anoniem of met een niet bestaande naam reageren was zo makkelijk. Maar het voegde aan een werkelijk debat niets toe. Hij had er wel eens een gesprek over gehad met iemand die veel opinies schreef. Die had hem geantwoord dat veel accountants bang waren om onder eigen naam te reageren. Bang voor hun baan, een reprimande of gedwongen worden verantwoording af te leggen in een maatschapsvergadering. ‘Maar waar sta je dan voor?’ had Wouter geroepen. ‘Je mag als accountant toch wel een eigen mening hebben? Sterker nog volgens mij is het professioneel judgement een van de pijlers onder het beroep.’
De presentator gaf aan dat het tijd was voor de reclame. Daarna zou er aandacht worden besteed aan een ander nieuwsitem. Wouter zette de radio uit en draaide even later zijn auto de parkeerplaats van maatschap Irene op.
Geef een reactie