Marga ziet in de hoek van de kamer een kapstok en een aantal stoelen staan. Ze telt de stoelen. Negen in totaal. Ze heeft lang nagedacht over de mogelijkheid die Carolien haar had geboden. Deelnemen aan een serie gesprekken met een groep. In vakjargon ook wel groepstherapie genoemd. Ze voelde schaamte omdat het haar niet lukte om er zelfstandig uit te komen. Zo erg was het toch ook allemaal niet geweest. Een ongewilde kus. Ze had inmiddels wel gelezen over vrouwen die veel ergere dingen waren overkomen en waar er sprake was van een patroon. Toen ze die twijfels met Carolien had gedeeld, antwoordde zij: ‘Maar het blijft aanranding Carolien. Je hebt er niet om gevraagd en je hebt geen toestemming gegeven!’
Als Marga koffie heeft gepakt, zoekt ze een stoel en gaat ze zitten. In het kwartier dat volgt druppelen ook de andere vrouwen binnen. Marga neemt ze één voor één op. Ze ziet een gekleurde vrolijk geklede stevige vrouw, een vrouw met grijs haar die, zo schat Marga in, al behoorlijk op leeftijd is, een vrouw die haar best doet om niet gezien te worden. Dus dat zijn allemaal vrouwen die iets onaangenaams hebben meegemaakt, denkt Marga.
Als Carolien gaat zitten en vraagt of iedereen voorzien is stuift er nog iemand de kamer in. ‘Sorry, sorry mijn ketting was van de fiets gelopen. Dus ik ga eerst mijn handen wassen als jullie dat niet erg vinden.’ Er wordt wat gegrinnikt. Iemand roept ‘dat is nou typisch Chantal.’
Een paar minuten later ziet Marga dat een vlotte jonge vrouw, met een T-shirt met daarop de tekst The climate can’t wait. Take action now op de laatst overgebleven stoel gaat zitten.
Carolien kijkt Marga aan. ‘Zou jij willen beginnen met je voor te stellen?’ Marga knikt.
‘Nou ik ben Marga, ik ben 27 jaar, heb geen relatie en ik woon in een appartement aan de rand van de stad. Moet ik verder nog iets vertellen?’
‘Voor nu is het genoeg,’ zegt Carolien. ‘Wie volgt?’
Daarna hoort Marga de namen van de andere vrouwen die met haar in de groep zitten. Sommigen stellen zich net als Marga alleen maar kort voor. Anderen beginnen al meteen te vertellen over hun leven, wat hun overkomen is en waarom ze hier zitten.
Als het voorstelrondje is afgelopen kijkt Carolien de groep rond. ‘Wie van jullie heeft afgelopen week iets geschreven dat je wilt delen met deze groep?’
Het blijft even stil. Dan zegt Chantal: ‘Zal ik voorlezen wat ik heb opgeschreven?’
‘Ga je gang.’
Chantal haalt diep adem en begint.
‘Vuile schurk. Je zit nog steeds in mijn systeem en ik wil je kwijt. Wat gaf jou het gore lef om mij plaatjes te sturen van je ontblote lichaam. Wie heeft jou toestemming gegeven om aan mijn bh-bandjes te zitten, over mij heen te buigen en minuten lang naar mijn borsten te staren? Ik walg van je. Ja, jij zegt dat het maar een grapje was, dat je er niets mee bedoelde, dat je dat al sinds de middelbare school doet. Maar dan heb je aan mij een verkeerde. Ik tolereer dit niet. En al die zogenaamd grappige filmpjes die je deelde in onze team-app, daarmee ging je ook over de schreef. Ik ben ook boos op al mijn mede-teamleden die er niets van zeiden, het allemaal maar lieten gebeuren. Ik ben boos omdat, als ik er wel wat van zei, ik een aansteller werd gevonden. Bitch, feminist kreeg ik te horen. Ik had teveel haar op mijn tanden en geen begrip voor mannenhumor.’
Terwijl Marga hoort dat Chantal met steeds meer stemverheffing spreekt, merkt ze dat bij haar ook woede opkomt om wat Joost haar aan heeft gedaan. Ze wil met haar vuisten op Joost inbeuken, schreeuwen. ‘Vieze vuile..’
Dan barst Chantal in huilen uit. Iedereen is stil. De vrolijk geklede vrouw slaat een arm om haar heen. ‘Mannen zijn ook verschrikkelijke types. Daarom zitten we ook hier.’
Als Chantal weer rustig is geworden komt er een gesprek op gang. Marga is opgelucht dat ze niet de enige is die worstelt met gevoelens van boosheid, schaamte en machteloosheid. Maar ze schrikt ook van de verhalen die haar groepsgenoten vertellen. In alle gevallen is er sprake van seksisme en aanranding. Op het werk door een baas of een collega, of tijdens een verjaarsfeest of op een festival. In alle gevallen is er sprake van iemand die de grenzen van de ander niet respecteert. De integriteit van het lichaam van iemand anders niet erkent. Ze hoort Carolien uitleggen dat de groep vrouwen die hier mee te maken heeft in Nederland helaas nog veel groter is dan deze groep. Gelukkig is er door #MeToo meer aandacht voor. Maar daarmee is het probleem niet opgelost en hebben veel vrouwen, en in een enkel geval ook mannen, te maken met seksueel grensoverschrijdend gedrag. En de dader verplicht jullie om te gaan met de gevolgen, mentaal en lichamelijk. Tegelijkertijd wil je je geen slachtoffer voelen.
Als de groepssessie is afgelopen, loopt Marga nog even naar Chantal. ‘Goed dat je zo je emoties deelde. Je hebt mij laten zien dat ik daar ook mee aan de slag moet.’
‘Dankjewel. Maar nog belangrijker is dat we het stoppen. Bij mij was het de teamleider die over de grens ging. Maar omdat ik geen getuigen had, was een aangifte kansloos.’
‘Bij mij was het een vennoot die over de grens ging. Ik had overigens wel wat te veel gedronken.’
‘Dat mag niets uitmaken. Ook als je teveel gedronken hebt dien je van een ander af te blijven’, reageert Chantal fel. ‘Heb jij trouwens aangifte gedaan?’
Marga schudt met haar hoofd. ‘Ik weet niet of ik daar al aan toe ben. Ik vraag me ook af wat het oplevert. Het is mijn woord tegen zijn woord. Dus ik vrees dat een aangifte tegen Joost geen succes heeft.’
Chantal kijkt Marga met grote ogen aan. ‘Wie zei je?’
‘Joost.’
‘En heeft die nog een achternaam?’
‘Jazeker. Joost van Kalderhove.’
‘Joost van Kalderhove?…’ klinkt het vol ongeloof uit de mond van Chantal. ‘Die, dat is… de teamleider die…’ Stamelt ze. Daarna begint ze te glimmen. Pakt de handen van Marga en roept ‘Ik denk dat we een zaak hebben.’
Einde van seizoen 2.
Jan Wietsma
Eerdere afleveringen:
Geef een reactie