Contactlenzen in en ze zag er weer tip-top uit, vond Els. Ze keek nog eens kritisch in de spiegel en zag dat de kraaienpoten bij haar ogen toch alweer iets meer zichtbaar werden.
Ze was ijdel, ze wist het. Iedere twee weken ging ze naar de kapper die ervoor zorgde dat er geen enkel grijs tintje meer te zien was in haar blonde haren. Sommige mensen vonden het geldverspilling, al die aandacht voor het uiterlijk. Maar Els vond dat ze er hard genoeg voor werkte. Ze ging ook graag met een vriendin naar een of ander wellness-oord. Daarbij koos ze er wel een uit die op een behoorlijke afstand van kantoor lag. Op een klant of een medewerker zat ze niet te wachten wanneer ze aan het relaxen was. Ze pakte haar laptop-tas en beige Stella McCartney-jas en ze was klaar om naar kantoor te gaan. Ze checkte nog even of ze alle opdrachten op het briefje voor de werkster had geschreven. Buitengekomen knipte ze met een druk op de sleutel haar Audi S5 open. Nadat ze was ingestapt, startte ze de motor. Even later zwaaide het hek van de oprit open en ging ze rechtsaf richting de snelweg.
Filevrij
6.00 uur ’s ochtends, het was droog. Als het meezit kan ze filevrij naar kantoor rijden. Als het regent kun je dat wel vergeten. Dan sta je zo een half uur tot drie kwartier in de file. Nederland slibt dicht, mooi dat de economie groeit, maar de regering vergeet wel te investeren. Ze verbaasde zich erover dat er links en rechts Vinexwijken uit de grond werden gestampt, maar dat er werkelijk niets aan de infrastructuur werd gedaan. Nee, ze lieten eerst de weggebruiker een paar jaar in de file staan, waarna er dan eindelijk een keer een extra rij- of filestrook werd geopend. Wat dat betreft pakken ze dat in China beter aan, had ze wel eens gehoord. Daar bouwen ze eerst de wegen en daarna de huizen en de kantoren. Zouden ze in Nederland ook eens moeten doen.
Ze was er trots op dat ze het zo ver had geschopt in de accountancy. Een mooie klantenpraktijk en interessante opdrachten.
De matrixborden op de snelweg waren nog uit. Nog een kwartier, dacht ze en dan zou het dringen worden op het asfalt , waarbij iedere bestuurder zijn best doet om op de eerste plek te komen. Ze trapte het gaspedaal in en de S-tronic schakelde moeiteloos door naar de zesde versnelling. Ze zette de cruise-control op 130 kilometer.
Dinsdagmorgen vennotenvergadering. Zeven uur beginnen, negen uur klaar. Ooit vergaderden ze op maandagmiddag , maar dat liep iedere keer uit. Door ‘s ochtends vroeg te beginnen, kwam dat niet meer voor. Nagenoeg iedereen plande om 9.00 uur alweer een vervolgafspraak in. Ideaal. Ze was redelijk tevreden over de samenwerking in het vennotenteam. Natuurlijk was er wel eens gedoe. Maar van conflicten, waarvan ze weleens hoorde dat die in andere maatschappen speelden, hadden zij gelukkig weinig last. Nee, personeel en ICT ! Dat baarde haar meer zorgen. Niet dat haar medewerkers niet vakkundig zijn. Nee, het gebrek aan ambitie baarde haar zorgen. Neem nu Susan, intelligente vrouw, maar iedere suggestie om haar te verleiden een traject in te gaan om vennoot te worden wees ze direct van de hand.
‘Ik hoef niet zo nodig. Er is meer op de wereld dan werken.’
En dat ze het nog steeds uithield op een flatje van zestig vierkante meter, met een kind nota bene. Toen zij zo oud was, had ze al bij de vennoten aangegeven dat ze alleen bleef als ze de kans kreeg om vennoot te worden. Ze hadden haar glimlachend aangekeken en meegedeeld dat daar de eerste tien jaar nog zeker geen sprake van zou zijn.
Headhunter
Een paar dagen later had ze zich bij een headhunter gemeld met de mededeling. ‘Ik wil vennoot worden. Bij welk kantoor kan ik terecht.’ De headhunter had ook gelachen en gevraagd. ‘Wat is je tijdpad?’
‘Twee jaar,’ had ze geantwoord. Waarbij ze de headhunter streng had aangekeken. Waag het niet me te belazeren, dacht ze daarbij.
De headhunter riep dat hij zijn best ging doen. Hij had nu niet direct iets in portefeuille, maar dat kan natuurlijk altijd zomaar veranderen. Het zou wel lastig worden. Vrouwen waren niet zo gewild als vennoot, tenminste zolang ze nog kinderen konden krijgen. ‘Heb jij een kinderwens?’
Dat gaat jou helemaal niets aan, ik wil gewoon vennoot worden. Ze had haar mond gehouden. Diversiteit lag lastig, ze wist het. Maar ze nam zich voor om als ze eenmaal vennoot was, vrouwen en mannen gelijke kansen te geven en als de geschiktheid gelijk was, vrouwen voor te laten gaan.
Twee maanden later had de headhunter gebeld.
‘Ik heb iets voor je. Maar het is een veeleisend kantoor. Zestig uur is het minimum en ze verwachten wel dat je dan je studie helemaal hebt afgerond.’
‘Zeg maar, dat dit geen probleem is.’
Twee jaar onbereikbaar
Daarna zei ze tegen haar twee beste vriendinnen dat ze twee jaar onbereikbaar zou zijn. Feestjes prima. Maar alleen op zondagmorgen tussen 10.00 uur en 12.00 uur. Door de week begon ze om 7.00 uur en rond 18.00 uur ging ze naar huis. ’s Avonds studeerde ze dan van 20.30 uur tot 23.00 uur. Twee jaar later was ze klaar. Het mondelinge slotexamen ronde ze in één keer af. Volgens velen in die tijd een unicum. Het merendeel van de studenten moest zeker twee of drie keer op gaan en er waren er zelfs die het na vijf keer nog niet haalden. Toen ze 29 was kon ze zich inschrijven in het accountantsregister en op haar 30e verjaardag trad ze toe tot De Wolf & Meren accountants. Tien jaar later kwam ze Hans tegen. Hans met een mooie positie als concerncontroller bij een beursgenoteerd bedrijf. Er was een klik, zakelijk dachten ze over een heleboel zaken hetzelfde. Ze hadden gezamenlijke interesses op het terrein van cultuur, paardrijden en golf. Omdat Hans veel in het buitenland was, liepen ze elkaar niet veel in de weg en dus besloten ze na een half jaar omgang met elkaar om te trouwen. Die trouwdag vond plaats in een intieme setting. Inmiddels waren ze al weer 15 jaar getrouwd en tot op de dag van vandaag had ze daar nog geen seconde spijt van.
Jan Wietsma
Lees hier alle afleveringen
Aflevering 1. Professional in de knel: Maar toch kies ik nu voor mijn kind
Aflevering 2. Bepalingen NV-COS 240. Even vroeg ze zich af of ….
Aflevering 3. Eerst de jaarrekening, daarna praten we wel verder
Aflevering 4. Ambitie en generaties
Aflevering 5. Vriend…?
Aflevering 6: Burn-out
Aflevering 7. ‘Sinds kort ben je miljonair. Op papier dan…’
Aflevering 8. Virus
Aflevering 9. As good as new, maar waar vandaan?
Aflevering 10: Filewerkzaamheden
Aflevering 11. Moreel kompas
Aflevering 12. De drie A’s, overgewaardeerd?
femke zegt
jammer van de spelfouten
Jan Wietsma zegt
De redactie heeft als het goed is inmiddels de spelfouten gecorrigeerd.
Redactie Accountancyvanmorgen zegt
fixed
Jan van Schie zegt
Femke, het is leuker als je het leest in plaats van spelt?