Susan draait de sleutel om in het slot en opent de deur. Hmm, de geuren van aangebakken knoflook en ui komen haar tegemoet. Ze hangt snel haar jas op gooit haar laptoptas in de hoek op de gang. Die gaat ze dit weekend tocht niet meer gebruiken en ze loopt naar de kamer. ‘Mama, mama,’ roept Hielke en hij trappelt van blijdschap op de bodem van de box als hij zijn moeder ziet. ‘Even bij papa kijken,’ en Susan loopt naar de keuken. ‘Wat ben jij aan het maken? Het ruikt zo lekker’ Ze geeft Rick een kus en kriebelt in zijn nek. ‘Dat zie je straks wel, de kok mag niet gestoord worden tijdens het koken.’ Een half uur later zitten ze aan tafel. Susan houdt van dit soort avonden. Lekker rustig eten met zijn drieën. Hoewel Hielke probeert de show te spelen door iedere keer zijn lepel op de grond te gooien. Rick schept nog een keer op.
Collega’s
‘Ik had vandaag een collega van jou bij mij op het spreekuur.’
‘Een collega? Wie dan?’ vraagt Susan verbaasd.
‘Nou geen collega van jullie kantoor. Maar gewoon een accountant. En als accountant noemen jullie elkaar toch allemaal collega’s?’
‘Oh ik dacht al. Ik ben vandaag niet op kantoor geweest, dus het had natuurlijk altijd gekund.’
‘Nou, het was iemand die met wielrennen onderuit was gegaan. Rechterpols gebroken, geopereerd in het ziekenhuis en nu moet hij weer opnieuw zijn rechterhand weer leren gebruiken.’
‘Ernstig?’ Susan had altijd te doen met al die mensen die iets aan hun handen hadden, ze waren in de meest figuurlijke zin van het woord onthand. Ze kende de verhalen van Rick over mensen die langs kwamen op de praktijk. Sommige hadden gewoon pech omdat moeder natuur voor complicaties als het carpaal tunnelsyndroom en de trigger finger verantwoordelijk was. Maar in heel veel gevallen lag de oorzaak geheel of gedeeltelijk bij de persoon in kwestie zelf. Een val met een fiets, een schaatsongeval en opmerkelijk vaak problemen met het doe het zelven. Een zaag die per ongeluk een duim meeneemt, een heggenschaar waarbij de beveiliging verwijderd is omdat het zo lastig is als die steeds afslaat. Maar ook een boer die even snel iets wil oplossen aan zijn landbouwmachine, waarna plastisch chirurgen twaalf uur bezig zijn om alle spieren, pezen en zenuwen weer met elkaar te verbinden. Waarna meestal nog jarenlange revalidatie volgt en de boer in kwestie met allerlei beperkingen moeten leren omgaan.
‘Nou, hij is er wel een half jaar zoet mee. Denk ik zo. Maar hij baalt er gigantisch van omdat hij nu niet zelfstandig auto mag rijden en volledig afhankelijk is van anderen voor zijn vervoer. Naar ik begreep wordt hij nu iedere ochtend opgehaald door een collega en die schijnt altijd een praatzender op te hebben staan. Terwijl hijzelf altijd naar Radio538 luistert.’
Susan glimlacht en pakt haar glas wijn om een slok van te nemen. Op dat moment gooit Hielke zijn lepel nog maar eens op de grond. ‘Als dat alles is. Dan valt het leed nog wel mee toch?’
‘Ja, maar hij had het er knap lastig mee, merkte ik. Hij was het niet gewend om hulp te vragen. Hoewel hij ook wel beseft dat hij geluk heeft gehad dat hij een helm droeg, want hij is tot stilstand gekomen tegen een bermpaaltje en vervolgens gelanceerd.’
Managementtaal
‘En jij probeert hem zoals altijd een beetje realiteitszin bij te brengen. Dat het leven ook momenten of periodes heeft dat het geluk je in de steek laat. Dat het leven niet maakbaar is en je zaken moet nemen zoals ze komen en dat je daar dan mee te dealen hebt.’ Zei Susan plagend. Hoewel ze altijd veel bewondering heeft voor het geduld van Rick. Sommige mensen zag hij iedere werkdag, om te zien of ze hun oefeningen goed deden, de progressie hoe klein ook te meten de patiënt ook nog te blijven motiveren om geduld te hebben en door te gaan.
‘Ja zoiets alleen dan wat subtieler. Want hoe jij het brengt klinkt als echte managementtaal, dat gebruiken jullie natuurlijk als accountants om elkaar en de ondernemer te motiveren. Maar volgens mij werkt dat niet. Daarom ook denk ik dat die collega van jou, mijn patiënt het zo lastig vindt. Jullie beroepsgroep heeft nauwelijks te maken met tegenslagen.’
Susan protesteerde.
‘He, niet zo snel conclusies trekken he. Ik heb ook klanten die met tegenslagen te maken hebben. Vennoten die geconfronteerd worden met een scheiding, of tegenvallende omzetten of een personeelslid dat langdurig in de ziektewet zit.’
Rick keek Susan aan.
‘Susan hoor je nu wat je zegt? Het zijn allemaal tegenslagen waarbij geld een rol speelt. Jullie vragen niet door, je probeert een financieel probleem goed op te lossen. Maar heb jij echt wel eens aan een klant gevraagd was het nu persoonlijk voor hem betekende en heb je hem wel eens horen reflecteren over zijn eigen aandeel in een bepaalde kwestie? Nee, het punt is dat veel van jouw klanten met een probleem zich als slachtoffer zien. Een slachtoffer van een fiscaal- of financieel systeem. Maar dat ze daar zelf ook actoren in zijn, daar hoor ik nooit iets over van jou. En ik weet dat je het heel erg naar je zin hebt, maar dat komt toch ook vooral omdat je zo goed bent in cijfers in het zien van verbanden. Ik denk dat als jij mijn werk zou moeten doen je binnen een week gillend weg zou zijn. Net zo goed als ik het nog geen dag uit zo houden op jouw werk. Maar waar ik moeite mee heb Susan is dat accountants altijd doen of ze redders van de wereld zijn of zo.’
De Drie A’s
Rick had weer een van zijn favoriete stokpaardjes te pakken. Accountants, advocaten en adviseurs. De drie A’s daar had hij een mening over omdat hij vond dat deze mensen zwaar overgewaardeerd werden.
‘Je generaliseert. Er zijn ook heel veel accountants die het anders willen. Kijk maar eens naar de jonge professionals in onze beroepsgroep. Die maken zich echt druk om een andere inrichting van ons beroep. Om meer menselijkheid.’
‘Maar als je naar de vennoten op je eigen kantoor kijkt dan moet je toch concluderen dat ze uiteindelijk financieel resultaat belangrijker vinden dan het wel en wee van hun klanten en medewerkers. En ik vraag me af of die jonge professionals waar jij het over hebt daar echt verandering in gaan brengen.’
Toen Susan Hielke naar bed bracht dacht ze nog eens na over het gesprek met Rick. Was het beroep waar zij toch trots op was zo geldgedreven als Rick haar regelmatig voorhield. Zelf vond ze juist de persoonlijke relatie met de klant gecombineerd met haar cijfermatig inzicht het leukst aan het vak accountancy. Maar als ze heel eerlijk was moest ze ook toegeven dat Els, Hein en Johannes het verzamelen van geld wel een heel belangrijk onderdeel van hun werkzame leven vinden.
Jan Wietsma
Lees hier alle afleveringen
Aflevering 1. Professional in de knel: Maar toch kies ik nu voor mijn kind
Aflevering 2. Bepalingen NV-COS 240. Even vroeg ze zich af of ….
Aflevering 3. Eerst de jaarrekening, daarna praten we wel verder
Aflevering 4. Ambitie en generaties
Aflevering 5. Vriend…?
Aflevering 6: Burn-out
Aflevering 7. ‘Sinds kort ben je miljonair. Op papier dan…’
Aflevering 8. Virus
Aflevering 9. As good as new, maar waar vandaan?
Aflevering 10: Filewerkzaamheden
Aflevering 11. Moreel kompas
Aflevering 12. De drie A’s, overgewaardeerd?
Geef een reactie