‘Hoe ging het gesprek’ vroeg Els.
‘Weer een van die woeste ideeën. Je kent hem langer. Een of andere oude schoolvriend zag kansen in Afrika. Ik denk dat het idee wel weer overwaait.’
Hoe blijft die Els toch zo slank vroeg Susan zich af? Traint ze iedere dag in de sportschool, eet ze bijna niet? Ze was er jaloers op. Zelf vond ze dat er wel wat pondjes af mochten, ze had nog steeds niet het oude gewicht van voor haar zwangerschap terug. ‘Is ook nergens voor nodig. Ik vind jou zo ook mooi,’ zei Rick als ze weer eens over haar gewicht begon. Maar Susan vond dat Els er voor iemand van midden vijftig prima mee door kon. Ze had respect voor wat Els bereikt had. Maar ze had wel een hekel aan de manier waarop Els soms haar wil aan anderen oplegde en dan met name haar vrouwelijke collega’s.
Assertiviteit
‘Laat je niet ringeloren. Heb ik ook nooit gedaan. Stel je carrière centraal. Je moet op eigen benen kunnen staan.’ Zaken die Els nou nooit zei tegen haar mannelijke collega’s. Alsof haar mannelijke collega’s zo assertief waren. Die deden vaak ook maar wat hen gezegd werd, waarbij ze iedere vorm van professioneel kritisch nadenken achterwege lieten. Als ze haar collega’s daar dan op aansprak kreeg ze vaak te horen, dat ze geen zin hadden in discussie en al lang blij waren als het werk gedaan was. Als ik dan ook nog een discussie begin met Hein, Els of Johannes nou dan komt het werk nooit af en je krijgt toch geen gelijk van ze. Bij Johannes kon ze zich daar wel iets bij voorstellen. Maar Hein en Els stonden volgens haar echt wel open voor een gesprek. Maar het was waar, het was druk. De planning zat altijd bomvol. Zeker in het voorjaar moesten alle zeilen worden bijgezet om de jaarrekeningen op tijd af te krijgen. Susan was blij dat ze geen vennoot was. Zoveel verantwoordelijkheid en nooit eens echt lekker vrij van je werk. Zelfs in de vakanties moesten de vennoten vaak nog mails beantwoorden, hoorde ze dan. Natuurlijk ze zag ook wel dat de vennoten lekker verdienden en in mooie huizen woonden. Maar ja vroeg ze zich af: Waren ze ook gelukkig? Van Hein wist ze dat hij al twee keer gescheiden was en Els had geen kinderen. ‘Als ik moeder was geworden, dan was ik nooit thuis geweest. Maar dat is voor jou – en wees naar Susan en nog een vrouwelijke collega – speelt dat minder. Want tegenwoordig is er kinderopvang en daardoor kunnen jullie werken wanneer jullie willen. Zo is het geen enkel probleem om vennoot te worden. Maar wat doet jullie generatie? Je praat over work-life balance, maar jullie gooien te grabbel waar ik en andere vrouwen zo hard voor gevochten hebben,’ zo reageerde Els fel toen het onderwerp vennoot worden weer eens ter sprake kwam. Susan en haar collega hadden aangegeven geen ambitie op dat terrein te hebben. ‘Dat is het probleem van deze generatie. Ze hebben geen enkele ambitie,’ waarna Els met nijdige passen wegliep. Susan had haar collega aangekeken en ze barsten in lachen uit. ‘Nou, dat is er me er ook eentje.’ Susan had best ambitie, vond ze zelf. Ze wilde goed worden in haar vak, goed met klanten om kunnen gaan en streng als het moet. Maar ze wilde ook een goede moeder zijn, een leuke relatie met Rick houden. Ze had vriendinnen die ze wilde zien en haar ouders- en schoonouders wilde ze toch ook niet missen. Ze ging iedere week naar fitness en ze moest haar studie ook nog afronden. Dat iedere week opnieuw realiseren was vond ze een hele uitdaging. Wanneer ze er met haar leeftijdsgenoten over sprak dan vonden die allemaal dat ze iedere week weer een knappe prestatie leverden als ze aan al hun werk- en sociale verplichtingen hadden voldaan. Dus Els moest niet zeuren dat haar generatie en dan met name de vrouwen alles te grabbel zouden gooien. Ze had het er wel eens met Rick over gehad, toen er weer eens een talkshow over vrouwen en werk ging. ‘Waarom hebben ze het trouwens altijd over die vrouwen die geen ambitie zouden hebben?’ Altijd weer die stereotypen, ze baalde er wel eens van. Op de een of andere manier moest je als vrouw nog altijd meer bewijzen dan een man en het meest vervelende was dat het vooral vrouwen als Els waren die haar dat dan weer inpeperden. ‘Relax Els, ik kan echt mijn eigen bonen wel doppen, dat hoef jij niet voor mij te doen.’ Had ze naar Els willen roepen als het onderwerp feminisme en ambitie weer eens ter sprake kwam.
Denk je aan je uren?
‘Lukt het trouwens met de jaarrekeningen van Dimitri?’ wilde Els weten. Susan knikte. ‘Ik zit nog wel met een vraag over de manier waarop ik de laatste aankoop moet verwerken. Moet ik die nu consolideren of niet. Maar daarvoor zal ik eerst de vakliteratuur nog eens op naslaan.’ Het was toch haar eer te na, om nu meteen aan Els te vragen hoe zij dat vraagstuk zou oplossen.
‘Denk je wel aan je uren?’ Susan pakte haar tas en liep naar haar kamer. Haar telefoon trilde. Een appje van Dimitri. ‘Ik heb er nog eens over nagedacht, maar ik vind echt dat ik het moet doen. Wanneer heb je tijd?’
‘Eerst je jaarrekening. Daarna praten we wel verder,’ appte Susan terug.
Jan Wietsma
Lees hier alle afleveringen
Aflevering 1. Professional in de knel: Maar toch kies ik nu voor mijn kind
Aflevering 2. Bepalingen NV-COS 240. Even vroeg ze zich af of ….
Aflevering 3. Eerst de jaarrekening, daarna praten we wel verder
Aflevering 4. Ambitie en generaties
Aflevering 5. Vriend…?
Aflevering 6: Burn-out
Aflevering 7. ‘Sinds kort ben je miljonair. Op papier dan…’
Aflevering 8. Virus
Aflevering 9. As good as new, maar waar vandaan?
Aflevering 10: Filewerkzaamheden
Aflevering 11. Moreel kompas
Aflevering 12. De drie A’s, overgewaardeerd?
Geef een reactie