Karl is nog steeds een beetje beduusd van de reactie van Sanne. Hij snapt haar boosheid wel. Waarom heeft hij zich ook op sleeptouw laten nemen door Willem? Willem kwam een paar dagen geleden bij hem met de vraag of hij ook op foto’s kon zoeken.
“Natuurlijk,” was de reactie van Karl. “Wat wil je weten?”
“Nou, ik dacht dat ik die nieuwe klant Johan Jansen ergens van ken. Maar ik weet niet meer waarvan. Ik heb al gezocht op zijn naam maar dat levert niets op. Ik denk dat er teveel mensen met de naam Johan Jansen rondlopen.” Willem lachtte zenuwachtig.
Karl haalde de foto van Johan door de zoekmachine. En inderdaad, er volgde een zoekresultaat waarbij de naam van de foto afweek. Jan Janssens was de naam die bij de foto verscheen. Toen vertelde Willem dat hij ooit met Jan Janssens om de tafel had gezeten en dat hij dat graag wilde verifiëren. Maar hij kon het natuurlijk mis hebben, dus moest hij voorzichtig te werk gaan. Kon Karl hem misschien helpen?
“Dat kan alleen als Sanne het ermee eens is,” antwoordde Karl.
“Dankjewel,” zei Willem.
Karl kan zichzelf nu wel voor de kop slaan. Waarom was hij meegegaan in het verhaal van Willem. Waarom wilde Willem eigenlijk verifiëren of Johan en Jan dezelfde persoon waren? Stel je voor dat ze dat bij alle klanten zouden doen. Dan zou wantrouwen leidend zijn in de klantrelatie, dat wilde hij ook niet.
Karl pakt de telefoon en belde Willem die vrijwel meteen opnam. “Met Karl.” Hij klonk boos. “Sanne vindt het allemaal onzin en ik achteraf bezien ook. Ik wil er niets meer mee te maken hebben. We moeten het hebben van vertrouwen. Als je daaraan twijfelt dan is het einde zoek.”
Willem is verbouwereerd als hij zijn telefoon neerlegt. Hij had gehoopt dat Karl Sanne aan het twijfelen zou kunnen brengen. Maar dat is gelet op de reactie van Karl op een fiasco uitgelopen. Toch weet Willem het zeker. Die Jan Janssens is dezelfde persoon als Johan Jansen. Met Jan Janssens heeft hij ooit om tafel gezeten. “Drie s-en.” Hij hoort het hem nog zeggen. Hoe langer hij erover nadenkt hoe meer de details van het boekenonderzoek weer naar boven komen. Er waren vermoedens van carrousselfraude en gerommel met cryptovaluta en Jan Janssens was de persoon die daar – zo was het vermoeden – een belangrijke rol in speelde. Hij weet nu ook weer waarom dit boekenonderzoek hem nog bij staat. Want op het moment dat ze het boekenonderzoek wilde afronden was Jan Janssens verdwenen. Hij had zich uitgeschreven bij de burgerlijke stand. Zijn bedrijven waren opgeheven. Hij had de zaak toen intern overgedragen. Maar als zijn intuïtie klopt dan zijn Johan Hansen en Jan Janssens dezelfde persoon. Maar ja, wat kan hij verder met die informatie doen? Hij kan natuurlijk zijn oude werkgever bellen en zeggen:
“Ik heb in het verleden een bijzonder boekenonderzoek gedaan waarbij de persoon en het bedrijf van onderzoek met de Noorderzon zijn vertrokken. Maar ik heb goed nieuws, ik heb hem weer gevonden.”
Hoe zouden ze dan reageren? “Dank je wel Willem, we zijn blij dat je je ogen open hebt gehouden want die persoon staat al jaren op ons lijstje van meest gezochte belastingontwijkers.”
Willem bedenkt zich dat ze die lijst waarschijnlijk helemaal niet hebben bij de Belastingdienst. Het hele gedoe met de toeslagen had hem en zijn toenmalige collega’s allergisch gemaakt om allerlei privacygevoelige informatie vast te leggen in systemen. Voor je het wist was er weer een krant of een televisieprogramma dat in het kader van de Wet open overheid ging onderzoeken welke informatie er nu weer ten onrechte door de Belastingdienst was vastgelegd.
Hij vond het een bizarre periode. Opeens stonden hij en zijn collega’s te boek als onbetrouwbaar en hardvochtig. Alsof ze alleen maar zaken fout deden. Het had invloed op nagenoeg alle contacten die hij had. Van ondernemers die hij een vragenbrief stuurde, kreeg hij soms dit soort reacties terug: Ik wil eerst wel eens weten waarom ik ben uitgekozen voor het beantwoorden van deze vragenbrief. Kunt u mij aangeven welk systeem hiervoor verantwoordelijk is en werkt dat systeem niet discriminerend?
Maar ook gesprekken met adviseurs van de ondernemers verliepen soms uiterst vilein. “Hoe komt u aan deze informatie? Is die rechtmatig verkregen? Wat heeft u nog meer vastgelegd over mijn klant?”Als Willem er nu aan terugdenkt voelt hij de verontwaardiging uit die periode weer terugkomen. Natuurlijk was er heel veel mis gegaan bij de toeslagenaffaire. Maar zijn collega’s die daar verantwoordelijk voor waren hadden alleen maar de wet uitgevoerd. Een wet die door twee Kamers was beoordeeld en aangenomen. Maar toen het er op aan kwam, toen trokken dezelfde politici hun handen er vanaf en lieten ze hem en zijn vele duizenden collega’s achter met de rotzooi. En daarmee was ook het vertrouwen van de samenleving verdwenen. Het stak Willem dat er nooit iemand uit de politiek was opgestaan en had gezegd. “Beste medewerkers van de Belastingdienst, er zijn door jullie veel fouten gemaakt met de bestrijding van fraude, maar dat deden jullie op ons verzoek.”
Willem schrok op uit zijn mijmeringen. Het bellen van zijn oudwerkgever streepte hij weg van zijn optielijst. De optie Sanne informeren zou ook weinig resultaat opleveren. Want Sanne zou opmerken dat Johan Hansen keurig door alle checks en balances van het klant- en oprdrachtaannameproces was gekomen. Dus moet hij het anders aanpakken.
Jan Wietsma
Eerdere afleveringen:
Feuilleton | Sanne Kierstra, mkb-accountant in 2026 (1): Op weg naar je werk
Feuilleton | Sanne Kierstra, mkb-accountant in 2026 (4): De naam zegt hem niets. Maar dat gezicht
Feuilleton | Sanne Kierstra, mkb-accountant in 2026 (8): Waarom je geen vennoot wil worden
Feuilleton | Sanne Kierstra, mkb-accountant in 2026 (10): onzekerheid als zekerheid…
Feuilleton | Sanne Kierstra, mkb-accountant in 2026 (11): Hoe weet je nu echt wie iemand is?
Geef een reactie