Uiteindelijk had Hein het voorstel gedaan om in ieder geval voor drie maanden met een ZZP’er in zee te gaan. Johannes had zich er onder protest bij neergelegd. ‘Maar als het langer duurt dan verreken ik het met jullie winstaandeel.’ Els besloot er verder maar geen punt van te maken. Johannes was altijd al op de centen geweest en hoe dichter hij bij zijn pensioendatum kwam, hoe belangrijker hij dat geld leek te vinden.
Bij iedere investering vroeg hij of het wel nodig was en of het niet goedkoper kon. Hij stond er ook altijd op dat hij de deal mocht sluiten. ‘Ik weet altijd een lagere prijs te bedingen.’ Of dat de relatie ten goede kwam was een vraag waar hij nooit bij stilstond. ‘Kijk, dat heb ik voor jullie verdiend.’ was meestal zijn slotzin als de financiële resultaten van het kantoor ter sprake kwam. Niet dat Els geld onbelangrijk vond, maar de manier waarop Johannes met geld omging stond haar gewoon tegen. Het was maar goed dat Hein ook in de maatschap zat, anders zou ze veel vaker ruzie hebben met Johannes.
Het telefoontje van Jan Janssen resulteerde in een afspraak. ‘Hoe eerder hoe beter, Els. Mag ik trouwens wel Els zeggen?’ vroeg hij lachend. Els probeerde hem uit te leggen dat ze echt niet op een afspraak zat te wachten. Maar Jan was kennelijk getraind in het weerstaan van tegenwerpingen. ‘Ik denk dat u pas kunt zeggen of het wel of niet zinvol is om met mij om tafel te gaan, nadat u een afspraak hebt gemaakt. Ik kan u vertellen dat iedereen zijn excuses heeft aangeboden omdat ze een afspraak met mij wilde afwimpelen.’
Vervolgens stond hij er ook nog op dat Susan ook bij de afspraak aanwezig zou zijn. ‘Mag ik dat zelf bepalen?’ reageerde Els. Maar ook hier was hij snel.
‘Ik denk dat Susan uitermate belangrijk is omdat zij veel beter weet wat er bij Dimitri speelt dan jij.’ Hoewel hij volgens Els in zijn mail had geschreven dat Susan er niet zoveel van begreep, was zijn redeneertrant nu 180 graden anders.
Toen ze de verbinding had verbroken vroeg ze zich af, waarom ze eigenlijk had ingestemd met een afspraak. Dimitri had haar er geen opdracht voor gegeven en ze kon dus ook niet over de zaken van Dimitri spreken. Ze zou hem uit beleefdheid een kop koffie geven, naar hem luisteren en dan snel de deur uit bonjouren. Susan hoefde ook helemaal niet bij dat gesprek aanwezig te zijn. Dat was haar plan.
Nu zat ze met Jan Janssen en Susan om tafel. ‘Komt Susan ook?’ was het eerste wat hij vroeg. Toen ze hem naar kamer had geleid.
‘Nee, die is druk met andere zaken. Ik kan het ook wel met jou af.’ Nou dat had ze helemaal verkeerd gezien. Als hij vroeg of Susan erbij aanwezig kon zijn. Dan was het niet de bedoeling dat dit verzoek werd afgewimpeld. Uiteindelijk had ze ermee ingestemd. Waarom eigenlijk? Het was toch grenzeloos brutaal zoals deze man zich opstelde. Viel ze voor zijn charmes, omdat hij tegelijkertijd ook heel hoffelijk was en attent. Dat hij haar complimenteerde met haar verfijnde keuze voor de inrichting van haar werkkamer. Een werkkamer die volgens haar alleen maar functioneel was ingericht. Evenwel niet in de ogen van Jan. Hij prees het lichtspel over het schilderij aan de muur. ‘Is dat trouwens een replica of echt.’ Daarna had hij opgemerkt dat het volgens hem een Herman Brood was en uitvoerig uitgelegd dat hij vroeger veel met Herman Brood had opgetrokken. ‘Ik heb zelf nog meegeschreven aan het nummer Saterday Night, maar omdat Herman toen net doorbrak heb ik hem de royalties gegund. Herman was werkelijk briljant. Een artiest pur sang. Veelzijdig. Kon muziek maken, schilderen, tekenen, beeldhouwen en schrijven. Ik heb trouwens thuis twee echte schilderijen van hem hangen. Cadeau gekregen als goedmakertje voor Saterday Night.’ Daarna had Jan zich vol bewondering over het design van haar spreektafel en stoelen uitgelaten. Inmiddels had Jan ook Susan van de nodige complimenten voorzien. ‘Wat een uitstekende keuze dat je voor accountant studeert. Ik zeg het niet vaak. Maar accountant is een van de meest belangrijke en respectvolle beroepen die de mensheid heeft voortgebracht. Jullie gaan voor zuiverheid en transparantie. Dat waardeer ik nu zo in accountants.’
Een kwartier later kwam hij dan toch ter zake zoals hij dat zelf noemde. ‘Ik ben altijd al een succesvol zakenman geweest en ook Dimitri zal erkennen dat hij – dankzij – mij een mooi en respectabel bedrijf heeft kunnen opbouwen. Dat ik succesvol ben komt omdat ik eerlijk en oprecht ben. Ik zal nooit spelletjes spelen met mensen. Maar ik let natuurlijk wel goed op of er wat te verdienen valt. En als dat zo is dan vind ik het ook weer niet erg om te delen.’ Hij gaf Susan een knipoog waarvan ze onmiddellijk moest blozen. ‘Zullen we trouwens nog een kopje koffie doen? Want ik begin wel een beetje een droge keel te krijgen.’ Els gebaarde naar Els dat ze maar even koffie moest halen. Waarop Jan zei. ‘Maar als u vertelt waar ik de koffie kan halen. Wil ik het ook wel doen.’ Het idee dat Jan door het kantoor zou lopen en met iedereen die hij tegenkwam een praatje zou maken, trok haar niet. Dus stelde ze voor om even pauze te houden. Toen Susan terugkwam met de koffie om bij te schenken, merkte Jan op. ‘Zeg die Mike die ken jij toch ook? ’
Jan Wietsma
Lees hier alle eerdere afleveringen
Aflevering 1. Professional in de knel: Maar toch kies ik nu voor mijn kind
Aflevering 2. Bepalingen NV-COS 240. Even vroeg ze zich af of ….
Aflevering 3. Eerst de jaarrekening, daarna praten we wel verder
Aflevering 4. Ambitie en generaties
Aflevering 5. Vriend…?
Aflevering 6: Burn-out
Aflevering 7. ‘Sinds kort ben je miljonair. Op papier dan…’
Aflevering 8. Virus
Aflevering 9. As good as new, maar waar vandaan?
Aflevering 10: Filewerkzaamheden
Aflevering 11. Moreel kompas
Aflevering 12. De drie A’s, overgewaardeerd?
Aflevering 13. Blauw oog
Aflevering 14. Werkdruk en verwachtingen
Geef een reactie